Μου έχει περάσει πολλές φορές από το νού να κλείσω αυτό το ιστολόγιο. Τα θέματά του μέχρι τώρα έχουν υπάρξει κοινωνικά, προσωπικά, ευχάριστα , βαρετά και πάει λέγοντας. Και απόψε το βράδυ το σκεφτόμουν αλλά παράλληλα συλλογίζομαι πως αυτός ο χώρος είναι ένα καταφύγιο. Ίσως σήμερα γράψω το πιό ταιριαστό άρθρο γι'αυτό το blog. Γιατί αυτές τις μέρες με κατακλύζουν σαν καταρράκτης οι μισές αλήθειες. Νιώθω σαν να εξομολογούμαι κάποια αμαρτία ή κάτι που έκανα, είναι παράξενα.
Οι μισές αλήθειες περπατούν πλάι-πλάι με τα μισά ψέματα. Τα εξ ολοκλήρου ψέματα είναι ψέματα που λέγονται εσκεμμένα και δεν ξέρουμε αν αποσκοπούν στο καλό ή στο κακό απλά λέγονται. Βέβαια εξαρτάται και τον άνθρωπο που τα λέει. Αν πρόκειται για παθολογικό ψεύτη τότε υπάρχει μεγάλο πρόβλημα. Ο παθολογικός ψεύτης θα πεί ψέματα για τα πάντα. Μπορεί δηλαδή να πείς Διονύση(παθολογικός ψεύτης) τι έκανες σήμερα; Μπορεί απλώς να έβλεπε τηλεόραση αλλά θα σου πεί" Βγήκα σήμερα πήγα στα μαγαζιά και όπως ήμουν σκάει μύτη η Δούκισσα Νομικού και έγινε χαμός. Επίσης μπλα μπλα μπλα μπλά. Αλλά αυτά είναι άκακα ψέματα για αρχή.
Το άλλο είδος είναι ο ψεύτης ο περιστασιακός. Θα πεί κανένα ψέμα αλλά όχι πολύ μεγάλο και όχι πολύ οδυνηρό που μπορεί δηλαδή να μπλέξει καταστάσεις. Δηλαδή τα ψέματα του είναι άκακα. Επίσης αυτός μπορεί να θεωρηθεί ως ο ψεύτης που λέει μισές αλήθειες. Συνήθως αν έχει κάνει μαλακία με τα ψέματα του , δεν αποκαλύπτονται.
Ακόμα υπάρχει ο ψεύτης, ο οποίος απλά πέφτει θύμα της φαντασίας του και της ανασφάλειας του για κάποια πράγματα. Αυτός βλέπει το ψέμα που θα πεί ως ένα ρόλο. Συνήθως στον ελεύθερο χρόνο του μπορεί να ασχολείται και με το θέατρο. Παρασύρεται από το ψέμα που είπε και το διανθίζει. Είναι συναισθηματικός και ανόητος και μετά μετανιώνει άσχημα για το ψέμα που είπε γιατί μάλλον άρχισε να δένεται πολύ με τον άνθρωπο στον οποίο είπε ψέματα. Δεν είναι συστηματικός ψεύτης απλά μπορεί να τον ώθησε μία συγκεκριμένη τρέχουσα και υπάρχουσα κατάσταση. Κακό που είπε ψέματα. Αλλά...
Τα ψέματα και οι αλήθειες θα μας κυνηγούν για πολλές νύχτες. Μπορεί να μας προκαλούν τύψεις. Μπορεί να μας προκαλούν ενοχές. Μπορεί να στεναχωριόμαστε επειδή χάσαμε κάτι λόγω αυτών. Αλλά τι να κάνουμε ; C'est la vie. Γεμάτη από μικρά ψέματα και μικρές αλήθειες.
Ο καινούριος blogger Πέτρος , Πετράν, Πετρής, Πετράκης ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε τον που έχει εμμονή με την περίοδο με προσκάλεσε να παίξω το νέο παιχνίδι που κυκλοφορεί στην βλογγόσφαιρα , σύμφωνα με το οποίο πρέπει να πώ 5 πράγματα που μου τη δίνουν. Ελπίζω να σας ικανοποιήσω.
Έχουμε και λέμε:
1) Οι δήθεν
Απεχθάνομαι τους ανθρώπους που προσποιούνται. Προτιμώ την ειλικρίνεια και όχι το ψέμα. Δεν υπάρχει λόγος να μου μιλήσεις αν δεν το επιθυμείς, δεν υπάρχει λόγος να προσποιείσαι ότι κάτι είναι ενδιαφέρον εάν δεν το πιστεύεις, επίσης στην κατηγορία των δήθεν θα συμπεριλάβω και τους ψευτοκουλτουριάρηδες. Όχι ρε φίλε, δεν είπα ότι είμαι εγώ η καρακουλτουριάρα αλλά τουλάχιστον μην το παίζεις ότι είσαι κάποιος/α επειδή διάβασες και εσύ στη ζωή σου μία φορά Μπουκόφσκι. Υπάρχουν άλλοι που έχουν διαβάσει πολύ περισσότερο από εσένα.
2)Το διάβασμα για την εξεταστική
Τα είπαμε, δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα από το "θα διαβάσω μέσα στα Χριστούγεννα" . Δεν είναι κάτι προσωπικό απλά το να κάνεις οτιδήποτε άλλο εκτός από το να διαβάσεις για την εξεταστική μοιάζει ελκυστικότερο.Aκόμα και αν αυτό είναι να κάνεις γενική το σπίτι σου.
3)Η ΠΑΟΛΑ
4) Το πρωινό ξύπνημα.
Ελάχιστοι πιστεύω δεν το απεχθάνονται. Ένα παράξενο πράγμα το βράδυ δεν μπορώ να κοιμηθώ ή μπορεί και να μην θέλω να κοιμάμαι πώς να ξυπνήσω το πρωί;Ή ακόμα χειρότερα γιατί να ΠΡΕΠΕΙ να ξυπνήσω γαμώτο; Eπίσης το ακόμα χειρότερο να ξυπνάς και να κόβεται το όνειρο πάνω στο καλό. ΑΙΣΙΧΤΙΡ
5)Τους τύπους που το παίζουν γκόμενοι
Το να το παίζεις γκόμενος και ότι μπορείς να έχεις όποια κοπέλα θές και επίσης να την πέφτεις σε όλες σε καθιστά απλώς πανίβλακα. Πολύ συχνό αυτή η κατηγορία ανδρών να πουλάει μούρη με τα λεφτά και το αυτοκινητο του μπαμπά! Έγινα μπίτς εε;
Aυτά! Καλό ΠΣΚ!
Όποιος θέλει παίζει, δεν θα μπώ στη διαδικασία να προσκαλέσω κανένα γιατί ξέρω ότι κάποιοι απεχθάνεστε τα παιχνίδια, άλλοι τα αγαπάτε οπότε όποιος θέλει παιζει.
Ο κινηματογράφος είναι μεγάλη αγάπη. Θυμάμαι από παλιά , από παιδί που η μητέρα μου με πήγαινε κινηματογράφο και βλέπαμε διάφορες ταινίες. Μία από τις λίγες που θυμάμαι αμυδρά από την περασμένη ανεπιστρεπτί παιδική ηλικία είναι "Ο Τιτανικός". Ωστόσο στη μεγάλη γκάμα ταινιών που έβλεπα όταν ήμουν 9χρονο ανήκαν και πολλές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου.Από την αδερφή του πατέρα μου , πήρα την αγάπη για την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Μπορεί το Αλικάκι να μήν ήταν η αρτιότερη υποκριτικά ηθοποιός ωστόσο σε κέρδιζε.
Σήμερα αναβίωσα μερικές μνήμες από το παρελθόν παρακολουθώντας την ταινία "Χτυποκάρδια στο Θρανίο" όπου -φαντάζομαι οι περισσότεροι γνωρίζετε το στόρυ- η Αλίκη υποδύεται την μαθήτρια η οποία επιδίδεται στο σκασιαρχείο παριστάνοντας την άρρωστη. Έτσι γνωρίζει τον γιατρό και καθηγητή Πανεπιστημίου Δημήτρη, ερωτεύονται παντρέυονται αλλά η μικρή αθώα και μη προετοιμασμένη για τα δεινά του γάμου Αλίκη αποφασίζει ότι θέλει να συνεχίσει το σχολείο. Γράφεται κρυφά σ'αυτό, θέλει να προσλάβει προγυμναστή-καθηγητή να της κάνει φροντιστήριο- και τελικά μπλέκεται σε έναν φαύλο κύκλο χάρη στις μισές αλήθειες που λέει στον άντρα της Δημήτρη. Όλα καλά , όλα ανθηρά μέχρι τη σκηνή που ο προγυμναστής με τον οποίο η Αλίκη είχε βρεθεί σε ένα ζαχαροπλαστείο αναφέρει την επόμενη μέρα στο συμβούλιο των καθηγητών και μπροστά στον σύζυγο Δημήτρη.
- Αν πιστεύετε ότι την εξέθεσα να επανορθώσω, να την αποκαταστήσω.
-Γιατί έγινε τίποτα το ανεπανόρθωτο;Έγινε κανένα συμβάν;
-Όχι τι συμβάν; Μόνο λίγο το χέρι της έπιασα.
συμβάν;Συμβάν;ΣΥΜΒΑΝ;
Και ρωτώ αγαπητοί μου αναγνώστες συμβάν είναι ο έρωτας;; Με κάθε νοηματική απόχρωση που μπορεί να λάβει αυτή η λέξη.
Συμβάν είναι να πάθει εγκεφαλικό κανένας,εγώ για παράδειγμα όταν βλέπω κάποια πράγματα που με τρελαίνουν. Συμβάν είναι να πάρει φωτιά κάπου. Αλλά η αγάπη, ο έρωτας, το σέξ δεν είναι συμβάν.
Όσο πιο στενόμυαλη και οπισθοδρομική είναι μια κοινωνία τόσο περισσότερο αργεί να προχωρήσει, να κάνει πρόοδο, σε όλους τους τομείς.Αυτός ο δήθεν καθωσπρεπισμός έχει αρχίσει να γίνεται ενοχλητικός. Όπως έλεγε και η καθηγήτρια του θεάτρου μου "Απελευθέρωση".Ναι απελευθέρωση ρε γαμώτο. Στα πάντα.Μας μάθανε να λέμε μια που το θυμήθηκα "είμαι αδιάθετη" όταν είναι άντρες μπροστά και να μην λέμε "Έχω περίοδο" λές και είναι κανένα επτασφράγιστο μυστικό που δεν πρέπει να μάθουνε και μιλάμε με κώδικες . Ή λες και είναι προσβλητικό για εκείνους. Για να μην μιλήσω για το άλλο που το έλεγε και συχνά πυκνά μια φίλη "Κατέβηκαν οι Ρώσοι"
Α και τώρα που είπα για περίοδο να σας συστήσω και έναν νέο blogger που θα μας μιλάει για ιστορίες περιόδου με τον δικό του χιουμοριστικό τρόπο.
Επίσης , το κόλλημα που υπάρχει ότι όποιος καπνίζει είναι και κακός χαρακτήρας που θα παρασύρει το παιδί σου ή οποιονδήποτε άλλο σε καταγώγια και μην σου πώ μπορεί να τον ρίξει και στο τζόγο, στα ναρκωτικά και δε συμμαζεύεται. Ας ηρεμήσουμε λίγο.
Ακόμα, αντιλήψεις από τις δεκαετίες των 70'ς ότι η ομοφυλοφιλία είναι σαν τη χολέρα. Ξεκολλάτε γαμώ το κεφάλι σας μαλάκες. Το ότι κάποιος είναι ομοφυλόφιλος δεν σημαίνει ότι είναι διαστροφικός και κακός. Ίσα ίσα πολλοί ομοφυλόφυλοι επειδή έχουν υποστεί τον ρατσισμό και τον κοινωνικό αποκλεισμό , είναι πιο πρόθυμοι απ'όλους να σε βοηθήσουν, να σε συμβουλεύσουν ,να σε παρηγορήσουν.Για να μην πώ το άλλο, που παλιά νομίζανε ότι το AIDS ήταν η ασθένεια των ομοφυλόφυλων , σύμφωνα βέβαια με τις πηγές και τις εκπομπές(βλ. μηχανή του χρόνου).
Ας αφήσουμε στην άκρη λοιπόν στερεότυπα και παλιομοδίτικες ιδέες μήπως και κάνουμε καμιά πρόοδο στη ζωή μας, στον κόσμο, στη μαγειρική, στη χειροτεχνία.
Έφτασε η πολυαγαπημένη εποχή του χρόνου για πολλούς. Ακούω παντού τραγουδάκια γιορτινά, κόσμος τρέχει αλαφιασμένος στα μαγαζιά για αγορές.Σε λίγους βλέπω πραγματικό χαμόγελο αποτυπωμένο στα χείλη. Ακόμα και στα παιδιά-δεν ξέρω αν φταίει η οικογένεια ή άλλοι παράγοντες όπως οικονομική κρίση και ΜΜΕ που καταστροφολογούν και τρομοκρατούν - αλλά νομίζω ότι η ζωγραφιά των προσώπων τους έχει κάτι θλιμμένο,μιζεριασμένο.Είμαι στην πατρίδα. Περπατώ σε δρόμους αγαπημένους στολισμένους Χριστουγεννιάτικα.Πέρασα παράξενα Χριστούγεννα στο παρελθόν. Δεν θέλω να προσδιορίσω τη λέξη "παράξενα" . Δεν έχει ουσία.
Μεμονωμένα περιστατικά αυτές τις μέρες. Άλλα με γεμίζουν οργή. Άλλα χαρά. Ας ξεκινήσω να αναφέρω ότι ο χαρακτήρας των ανθρώπων βγαίνει σε κάθε έκφανση της κοινωνικής ζωής. Ακόμα και όταν πρόκειται για οδήγηση. Είναι λογικό όταν οδηγάς σε κεντρικό δρόμο, της Επαρχείας βέβαια αλλά δεν έχει να κάνει, και σε κλείνει μία ξανθιά με τζιπάκι μαύρο και φιμέ τζάμια , λές και ήταν κανένας Μάκης Ψωμιάδης μέσα και σταματάει και απότομα μπροστά σου -προφανώς επειδή είναι ηλίθια- και παραλίγο προκαλώντας ατύχημα κατεβαίνει και σου λέει:
- Για πρόσεχε λίγο.(κουνώντας το χέρι σε στυλάκι "πρόσεχε μην σε πλακώσω")
-Κλείνεις το δρόμο και μιλάς και απο πάνω;
-Άντε βρε μαλακισμένη , έλα στην αστυνομία να τα πούμε.
Τι να πείς κοπέλα μου; Ότι με έβρισες, ότι έκλεισες την κυκλοφορία,ότι παραλίγο να προκαλέσεις ατύχημα;; Τι απ'όλα;
Θέλω απλώς να πώ πως ότι και αν συμβαίνει η ευγένεια είναι που ξεχωρίζει τον άνθρωπο από το ζώο.
(Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική)
Παρά το άνωθεν γεγονός ομολογώ πως οι μέρες μου είναι"μέρες παράξενες θαυμάσιες μέρες" . Παιρνάμε καλά, δουλευόμαστε επίσης και ψαρευόμαστε ακόμα καλύτερα . Πλάγιες ατάκες και λέξεις ,αστεία και σοβαρά που γίνονται ένα.Για καλό. Βόλτες σε Ακρόπολη και Θησείο το βράδυ με αγαπημένους "φίλους". Ψιθυριστές φωνές μέσα στο κρύο.Δεν θα πώ άλλα. Όπως έλεγε και η Νένα Μεντή παίζοντας στην παράσταση "Το τρίτο στεφάνι". Είναι ωραία η πουτάνα η ζωή.
Τα γεγονότα που περιγράφω είναι αχρονολόγητα. Χάος, όπως αυτά που σκέφτομαι και νιώθω. Σήμερα ωστόσο σε μία αγαπημένη βόλτα στην πατρίδα , απαθανάτισα κάποια στιγμιότυπα χριστουγεννιάτικα και μη.
Τα παιδιά είναι φοιτητές και τραγουδούν παραδοσιακά τραγούδια και κάλαντα. Έδωσαν μία διαφορετική πνοή και απόχρωση στη λέξη Χριστούγεννα κατακλίζοντας τον πιο κεντρικό δρόμο της πατρίδας με τις μελωδίες τους.
Κόσμος επιτέλους έξω από το σπίτι.Το χάος. Όλοι αφήνουμε τις αγορές μας για τελευταία στιγμή.
Είχαν στήσει πάγκο και πωλούσανα χειροποίητα είδη.
Περπατώντας σε κάποιο στενάκι.
"Επιμενίδου" όπως λέμε επέμενε και η ζωή θα σε ανταμείψει.
~Τα σκαλιστά μπαλκόνια~
Έχοντας άγχος επειδή φωτογραφίζω κάποιον χωρίς να τον ρωτήσω. Με καταλαβαίνει.
Με ρωτάει γεμάτος χαμόγελο "Θές άλλη μία;" Εννοείται απαντώ.Φοράει το πιο όμορφο και αληθινό χαμόγελο που έχω δεί.Σ'ευχαριστώ του είπα. Καλές γιορτές μου λέει. Και είχα ένα χαμόγελο σαν εκείνο που μου προκάλεσε ένας σημαντικός άνθρωπος με τις πράξεις και τα λόγια του. Χμμ τα λόγια πρέπει να τα προσέχω.
Μια πεταμένη καραμέλα. Δείγμα του ότι υπήρχαν παιδιά εδώ πρίν λίγο.Άρα υπήρχε ζωή.
Φουσκωτός Άγιος μπαλονόΒασίλης :)
Τσιγκάνα με τα γκί
footsteps
Να ευχηθώ χρόνια πολλά, καλές γιορτές, καλά Χριστούγεννα πάνω απ'όλα με υγεία και αγάπη. Προκαταβολικές ευχές για τους εορτάζοντες και τις εορτάζουσες. Πολλά φιλιά σε όλους και-όπως έλεγε και η παλιά διαφήμιση γνωστής εταιρίας κινητής τηλεφωνίας-Ζήσε τη στιγμή. Φιλιά πολλά! Η λοβ αδδικτ σας.
Δεν ξέρω σε ποιόν από τους δύο θέλω να γράψω πιο πολύ. Και στους δύο. Όχι ότι σας ήξερα προσωπικά αλλά σας γνώρισα μέσα από τις τραγωδίες σας.Και οι δύο σύμβολα , ορόσημα και δρομοδείκτες ολόκληρων γενεών. Ο ένας έδειχνε τα δόντια του και τα μάτια του τα ολογάλανα πέταγαν φωτιές μέσα από τα τραγούδια του. Ο δεύτερος ένα ανυποψίαστο παιδί , καλό παιδί - όπως έλεγαν όλοι- που βρήκε τραγικό θάνατο και αποτέλεσε σημαία για μια ολόκληρη νεολαία και για μια γενιά που σιγά σιγά συνειδητοποιούσε τι θα έβρισκε μπροστά της.
Θέλω τόσο να αποστασιοποιηθώ από τα γεγονότα αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει. Θα ήθελα να μιλήσω για τον καθένα ξεχωριστά αλλά αυτή η μέρα είναι δική τους. Σφραγισμένη με τον χαμό και των δυό.
Ήσουν μουσικός. Οι φίλοι σου όπως έμαθα σε φωνάζανε Παυλάκη και ήσουν γελαστό παιδί. Θυμάμαι σε πρωτογνώρισα μέσα από τα μάτια του μπαμπά μου. Δεν ήταν ο ροκάς με τα μακριά μαλλιά και τα ξεσκισμένα τζήν αλλά το ροκ το είχε μέσα στη ψυχή του. Είχε και ένα πικάπ και θυμάμαι πιτσιρίκι που ήμουν ακούγαμε τα τραγούδια σου παρέα. Δεν είχα και πολλά χρόνια ζωής στην καμπούρα μου και μ'άρεσε θυμάμαι χωρίς να καταλάβαίνω και πολύ καλά τους στίχους το " Ο Μπάμπης ο Φλού". Η μουσική του ήταν χαρούμενη ομολογουμένως. Μετά στην εφηβεία που έπεσα στα σκληρά συναισθήματα άρχισα να ακούω τα πολύ ερωτικά σου κομμάτια. Θυμάμαι βράδια ατελείωτα που πέρασα ακούγοντας το "Να μ'αγαπάς" . Αναρωτιέμαι απίστευτα αν το έγραψες για την Γιόλα . Αλλά η περιέργεια δεν είναι καλό πράγμα. Και εσύ είχες περιέργεια να ζήσεις τη ζωή όχι με το κουτάλι , με την κουτάλα και σε βρήκε η λευκή κακιά μάγισσα. Μάγισσα γιατί μπορεί να σου έδινε στιγμιαίες δόσεις ευφορίας αλλά έτρωγε τα σωθικά σου. Πολλοί έπεσαν να κατηγορήσουν τη Γιόλα. Είπαν ότι εκείνη σ' έφερε κοντά στη λευκή καταστροφή. Δεν ξέρω την αλήθεια. Μόνο εσύ και εκείνη. Πάντως αν κρίνω από αυτά που άκουσα δεν θα θέλεις να την κατηγορούν. Σε κανέναν δεν αρέσει να κατηγορούν ανθρώπους που αγαπάει. Λένε οι φωνές ότι την αγαπούσες απίστευτα πολύ. Έπεφτες και στη φωτιά για 'κείνη. Λένε ακόμα ότι εσύ ήσουν ήλιος ολάνθιστος , φωτεινή και αισιόδοξη προσωπικότητα και εκείνη το ετερώνυμο σου. Σκοτεινό βλέμμα , ζωή μέσα στα σκοτάδια.Αλλά γιατί στα λέω όλα αυτά Παύλο; Γιατί σου εξιστορώ τη ζωή σου; Μήπως είμαι αγγελιαφόρος που πατά πότε εδώ και πότε εκεί; Θυμάμαι πάντως που μου είχε πεί ο πατέρας μου πόσο καλός ήσουν στη σκηνή. Σε είχε δεί σε ένα μαγαζί εν ονόματι "Κύτταρό" και τότε. Υπάρχει και σήμερα. Νοσταλγώ αυτά που έζησε εκείνος και ας ήταν δύσκολες εποχές τότε. Νοσταλγώ πράγματα που δεν έζησα. A ρε Παύλο πώς μας βλέπεις από 'κει πάνω; Χαλάσαμε πολύ έτσι; Ήταν ωραίες εποχές τότε . Μπορεί να κυκλόφορούσε η πρέζα και να έπαιρνε θύματα στο λαιμό της , αλλά τουλάχιστον τότε δεν φοβόσουν . Δεν φοβόσουν μη χρεωκοπήσει η χώρα σου , μη δεν έχεις φαί να φάς, μη σου κόψουν το ρεύμα και καείς ένα βράδυ που ζεσταινόσουν στο μαγκάλι. Έτσι δεν είναι; Τότε Παύλο μου , δεν φοβόσουν να βγείς το βράδυ μια βόλτα στα Εξάρχεια. Και εσύ και το Κατερινάκι και ο Νικόλας ζούσατε μέρα νύχτα εκεί.Δεν κινδυνεύατε όμως. Θυμάσαι Παύλο μου τι έγινε πρίν μερικά χρόνια; Σκότωσαν ένα παιδί. Ήταν παιδί. Παιδί. Παιδί. Αν ήσουν εδώ τι θα έλεγες για όλα αυτά;
Σκέφτομαι τον στίχο σου. Δεν υπερασπίζω κανένα. Αλλά με τις ζωές των ανθρώπων δεν παίζουνε. Και aστυνομικό να σκοτώνανε δεν θα συμφωνούσα . Μιλάμε για ζωές εδώ , όχι για video games.
Στίχοι σου μου έρχονται σκορπισμένοι στο νου.
Πρίν λίγες μέρες σιγοψυθίριζα " ώπα κρίμα το παιδί / ό,τι κάτσει και ό,τι ερθεί / ασ'τη καρδιά σου να τα πεί/ εδώ στη κόμπανία."
Κάποτε έλεγα "'Οταν θ'αγαπήσεις το γέλιο σου και την αναπνοή σου / και δείς πως κάτι έχεις να μας πείς."
Σήμερα πρέπει να θυμόμαστε "Υπερασπίσου το παιδί / γιατί αν γλιτώσει το παιδί / υπάρχει ελπίδα.
Ήταν παιδί δεκαπέντε χρονών . Aπό καλή οικογένεια και εύπορη. Το δεύτερο δεν έχει σημασία. Η μέχρι τώρα πείρα μου δείχνει ότι τα λεφτά δεν σε κάνουν άνθρωπο. Μου το υπενθύμισε και μία φίλη που γνώρισα -ουσιαστικά πρόσφατα- αλλά έβαλα απευθείας στην καρδιά μου . Δεν είχες τελειώσει το σχολείο . Ήσουν μαθητούδι. Όταν άκουσα το γεγονός ένιωσα οργή φωτιά μέσα μου . Μια ολόκληρη γενιά ένιωσε οργή . Δεν ξέρω αν βρέθηκες στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή. Λέγανε όλοι πάντως πως ήσουν τρομερό παιδί . Με τα ενδιαφέροντα σου , πήγαινες γήπεδο λέγανε και αγαπούσες τα γράμματα . Κρατάω αυτό . Είναι δύσκολο εώς πιθανώς ακατόρθωτο άνθρωπος που αγαπά τα γράμματα και τις τέχνες να είναι κακός άνθρωπος. Κακός άνθρωπος είναι αυτός που προκαλεί βία.Είτε μιλάμε για βιαιοπραξίες ενάντια σε κάποιον πολίτη είτε για βιαιοπραξίες ενάντια σε αστυνομικό.Είχε αρχίσει τότε η κρίση. Θυμάσαι ; Και εγώ μαθητούδι ήμουν. Κρίση ανθρωπιάς πρώτα πρώτα και μετά όλα τ'άλλα.Έπεσες νεκρός από πυρά αστυνομικού . Ποτέ δεν πίστευα ότι μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο. Δεν ξέρω ποιός φταίει και δεν είμαι εδώ για να επιρρίψω ευθύνες. Αλλά σκέφτομαι πως οι μάχες είναι καθημερινές.Σήμερα κάποιοι παλεύουν να τα φέρουν βόλτα με 500 ευρώ . Τα συναισθήματα του χαμού σου συντριπτικά για όλη την Ελλάδα. Όχι μόνο για πολιτικά βαμμένους γιατί το είπανε και αυτό. Για όλους ανεξαιρέτως. Μπορούσε να είναι οποιοδήποτε παιδί . Θα δανειστώ ένα στίχο της Κατερίνας "Δεν είναι που θέλω να ζήσω , είναι το γαμώτο που δεν έζησα." Δεν ξέρω αν το σκέφτεσαι ποτέ αυτό εκεί πάνω. Πάντως είναι ελπιδοφόρα η υπόσταση σου.Τόσοι νέοι είδαν την ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει προς το καλύτερο με εσένα.Να προσέχεις μικρέ πρίγκηπα .
Σήμερα , κάποιοι έκαναν επεισόδια. Η μέρα σας, η δική σας μέρα , η μέρα που σας χάσαμε έγινε και μέρα εναντίωσης στην λιτότητα που βιώνουν οι πολίτες. Έγινε και μέρα της μικρής Σάρας -που χάθηκε επειδή κάηκε ζεσταίνοντας τον εαυτό της με ένα μαγκάλι επειδή δεν είχαν ηλεκτρικό στο σπίτι-έγινε μέρα των φοιτητών που αδημονούν να ανοίξει το Πανεπιστήμιο τους αλλά καταπατάται το δικαίωμα τους στη μόρφωση , το πιό σημαντικό απ'όλα τ'αγαθά.Η σημερινή είναι μέρα ενθύμησης των κοινωνικών προβλημάτων που καραδοκούν- όπως τα ναρκωτικά .
Τα ΜΜΕ δεν μίλησαν για καταστροφές στην πόλη.Χαίρομαι γι'αυτό.Δεν είναι λύση να καταστρέφεις την πόλη σου. Κατανοώ την οργή , την αδικία. Όλοι θέλουμε χειροπιαστές λύσεις στα προβλήματα μας.
Καληνύχτα και στους δύο πρίγκηπες. Όχι άλλα δάκρυα. Μας λείπετε. Να προσέχετε ο ένας τον άλλο.
Θέλω να δώ φαντασία στην εξουσία Παύλο. Θέλω να δώ δικαιοσύνη Αλέξη.
Ευελπιστώ σε ένα καλύτερο κόσμο.Όπως τον ονειρευτήκατε και εσείς.
Μέχρι τότε όμως λέω απλώς αγάπη. Μόνο αυτή θα μας σώσει.
ΥΓ:Την ιδέα για τις επιστολές πήρα από την σελίδα του Παύλου Σιδηρόπουλου στο facebook η οποία προτείνει να γράψουμε απόψε τι θα θέλαμε να του πούμε εάν τον συναντούσαμε. Η σελίδα είναι αυτή. Βέβαια η μέρα είναι του Παύλου και του Αλέξη. Γι'αυτό και οι δύο πρίγκηπες, οι αδικοχαμένοι συνυπάρχουν σε τούτο το άρθρο.
Είναι κάτι μέρες σαν και τη σημερινή που αισθάνομαι την ανάγκη να εξωτερικεύσω μονοκόματες σκέψεις που αν τις κρατήσω λίγο ακόμα μέσα μου νιώθω πως θα με πνίξουν.
Χθές το βράδυ και σήμερα όλη μέρα είναι κάποιοι στίχοι που μου ροκανίζουν το μυαλό
τόσο μα τόσο πολύ. Ίσως είναι και κάποιες καταστάσεις που μου προξενούν το σιγοψυθίρισμα αυτών των στίχων.
Στίχοι του Παύλου Σιδηρόπουλου , που όπως μου θύμισε μία πολύ καλή φίλη σαν 6 Δεκεμβρίου δυστυχώς τον χάσαμε .Τον χάσαμε τον Πρίγκηπα.
Τον Πρίγκηπα, που περίπου πρίν δύο χρόνια έμαθα από τον πατέρα μου
Τον είδα.Δεν μιλούσε στο τηλέφωνο.Φορούσε μαύρο μπουφάν που έγραφε "military service".Κοιτούσε τους επιβάτες ψυχαναγκαστικά. Η ώρα 19:43 τ'απόγευμα.Φώναζε με βίαια και οργισμένη φωνή, θυμάμαι τα λόγια του λέξη προς λέξη "Εσείς μια χούντα χρειάζεστε, όλο κλεψιά και αριστερίστικες μαλακίες είστε."Σηκώνω τα βλέφαρά μου σθεναρά , να δώ ποιός μιλάει με αυτό τον τρόπο,ποιός φωνάζει. Βλέπω κάποιον που κοιτάζει απειλητικά όποιον τολμά να του ρίξει βλέμμα. Προσποιούμαι ότι κοιτάω από το παράθυρο.Μόλις κοιτάει αλλού τον περιεργάζομαι.Μύτη που δεν δείχνει πνευματώδη άνθρωπο,μάτια απλανή χαμένα, ένα σακίδιο στους ώμους , μου δίνει την αίσθηση ανθρώπου που αναμασά σαν γάιδαρος ότι του φυτέψουν στο κεφάλι χωρίς να σκεφτεί.
Έχω αρχίσει να γίνομαι καχύποπτη με τους πάντες.Αναλογίζομαι αυτό που συνέβη με τον Παύλο Φύσσα, σκέφτομαι τον θάνατο των δύο παιδιών που ανήκαν στον ιδεολογικό άξονα της Χρυσής Αυγής. Δεν θέλω να πιστέψω αυτά που λένε οι καταστραφολόγοι δημοσιογράφοι των δελτίων των οχτώ περί εμφυλίου και διχασμού. Πάντως σίγουρα τα πράγματα έχουν λάβει ασυνήθιστη τροπή. Ο λαός πολιτικά βιάζεται και η βία σε βία οδηγεί. Ο λαός υφίσταται πλύση εγκεφάλου και η πλύση εγκεφάλου οδηγεί σε πράξεις. Πράξεις κακές και βίαιες. Φαύλος κύκλος όλα.
Τι θα γινόταν αν κάποιος μέσα στο βαγόνι του έλεγε "Άντε βρε παλιοφασίστα" . Μπορεί και να γινόταν μακελειό. Και που ξέρεις πως δεν είναι κανένας τρελός να βγάλει κανένα πιστόλι να μας γαζώσει ; -τελικά μπορεί να είμαι και φαντασιόπληκτη - .
Από την άλλη θα μου πείς "που ζούσες ρε κοπελιά τόσο καιρό σε γυάλα;" Όχι σε γυάλα δεν ζούσα αλλά εξοργίζομαι όταν πέρα απ'όλα τ'άλλα πλήττεται ο σεβασμός. Γιατί αυτός ο κύριος δεν σεβάστηκε το γεγονός ότι κάποιοι άνθρωποι μπορεί να είχαν διαφορετικές πολιτικές πεποιθήσεις.Με τον τρόπο του σίγουρα προσβάλλει.Η διαφορετικότητα και η τρέλα δεν είναι κακή αρκεί να μην φτάνουμε στα άκρα.Και δεν αξίζει να φτάνουμε στα άκρα για συμφέροντα και βλέψεις άλλων. Μόνο για τον έρωτα φτάνουμε στα άκρα.
Καταλήγοντας , είναι τρομερές οι ιστορίες που μπορεί να βιώσει κανείς που κυκλοφορεί στα Μέσα και αλλού, είναι τρομερή η δυναμική των προσωπικοτήτων που μπορούν να συνθέτουν ένα έργο τέχνης , μια πρόζα, μια φωτογραφία ενός βαγονιού του μετρό.Ακόμα είναι πολλά αυτά που με ενοχλούν κοινωνικοπολιτικά αλλά πολύ δύσκολα θα αλλάξουν. Μέχρι τότε σας αφήνω με ένα τραγούδι που αυτή την περίοδο με αντιπροσωπεύει από πολλές απόψεις.
Μου λεν αν φύγω από τον κύκλο θα χαθώ στα όρια του μοναχά να γυροφέρνω και πως ο κόσμος είν’ ανήμερο θεριό κι όταν δαγκώνει εγώ καλά είναι να σωπαίνω
