Δεν μπορώ να μπαίνω σε καλούπια.Δεν είναι του χαρακτήρα μου.Πόσo μάλλον θα μπορούσα να βάλω το blog αυτό σε καλούπια που ουσιαστικά είναι ένας τρόπος έκφρασης και εξωτερίκευσης όσων δεν μπορώ να κρατήσω μέσα μου,γιατί αν τα κρατήσω μέσα μου καμιά ώρα θα ξεχειλίσω.Πιθανώς να μην σας αρέσουν τα γλυκανάλατα κείμενα,πιθανώς,πιθανώς,πιθανώς πολλά πράγματα.Ακόμα όσο και να προσπαθώ να μην μιλήσω προσωπικά,όσο και αν προσπαθώ να είμαι αμερόληπτη,να μιλάω για κοινωνικά θέματα,όσο κρυψίνους και αν είμαι και δεν θέλω να μιλάω για πολύ προσωπικά ζητήματα δεν μπορώ να αφήσω κάποια προσωπικά πράγματα έξω από αυτό.Το έναυσμα για αυτό το κείμενο αποτελεί μία συζήτηση που είχα με μία φίλη η οποία έλειπε στην Ιταλία αυτές τις μέρες για διακοπές,μόλις επέστρεψε και μας διηγήθηκες τις συναρπαστικές μέρες της εκεί.
Είναι από τα πιό όμορφα πράγματα να αισθάνεται κανείς έλξη για κάποιον.Πάραπάνω από φιλική έλξη.
Όλα ξεκινούν ένα όμορφο απογευματάκι στην Ρώμη.Συγκεκριμένα στο μπάρ-καφέ του ξενοδοχείιου που διέμενε.Όντας κρυωμένη,επέλεξε μετά από προτροπή των μεγαλύτερων να καθίσει μόνη της μέσα,ενώ οι υπόλοιποι κάθισαν στο μπαλκόνι.Για να απαλύνει τον πόνο της ψυχής από τις τόσες απογοητεύσεις καθώς και τον βραχνιασμένο λαιμό,ζήτησε από τον σερβιτόρο ένα τσάι με μέλι.Καθόταν σκεφτική και μόνη,το τσάι προσγειώθηκε στο τραπέζι και εκείνη αποφάσισε να διαβάσει κάτι από το βιβλίο που είχε στην τσάντα της.Το soundtrack της ταινίας της ζωής της θα μπορούσε να είναι αυτό το τραγουδάκι που σιγοψυθίριζαν γλυκά τα ηχεία στο καφέ του ξενοδοχείου΄΄When the stars make you drool just like a pasta fazool.That's amore!΄΄
Toν είδε να κάθεται και εκείνος μόνος.Ίσως ήταν εκείνος που τα μάτια του ,τα γαλάζια μάτια του φώτιζαν το δωμάτιο.Ουρανοί και θάλασσες μέσα στα μάτια του,λιμάνια που δεν είχε ξαναδεί ποτέ της σε άνθρωπο.Eίχε κάτι διαφορετικό.Όχι στο μελαμψό του δέρμα.Στον χαρακτήρα.Τα μάτια του φαίνονταν τόσο τίμια,τόσο αληθινά.Τα χείλη του δεν μιλούσαν μισές αλήθειες.Μόνο ιδεαλιστικές πραγματικότητες.Την πλησίασε.Αργά.Χωρίς να την τρομάξει όπως αντίθετα θα συνέβαινε με έναν αετό και το θήραμα του.
Μίλησαν,μίλησαν αρκετά οι ψυχές τους.Με χαμόγελα,λόγια,εκφράσεις,συναισθήματα.Και ήταν τόσο καλός μαζί της.Τόσο γλυκός.Κανείς δεν της είχε συμπεριφερθεί έτσι στο παρελθόν.Την πρόσεχε και της συμπεριφερόταν τρυφερά.Εκείνη δεν χόρταινε τα μάτια του.Και οι ελλείψεις τους αλληλοκαλύπτονταν όσο ήταν μαζί.΄Μέχρι που...
Κάποιοι νομίζοντας ότι κάνουν το σωστό,θέλησαν να απομακρύνουν τους δύο νέους.Θα μπορούσε να θεωρηθεί μία σύγχρονη Ιουλιέτα εκείνη.Ανωτέρα βία οι γονείς.Γονείς που αγωνιούν μήπως τα παιδιά τους σκοντάψουν.Η ουσία είναι και άν σκοντάψουν 9 φορές να σηκωθούν 10.Γιατί με πείσμα κατακτιέται η ζωή και όχι με φόβο.Γονείς που πιέζουν τα παιδιά τους,που ισχυρίζονται με ένα τιτανοτεράστιο ΕΓΩ,ότι ποτέ δεν έκαναν απερισκεψίες ,εντός λογικών πλαισίων βέβαια.Γονείς που θεωρούν τα παιδιά τους κτήματα τους,άψυχα αντικείμενα χωρίς βούληση και λόγο.
Ξέρω δεν είμαι γονιός.Προσπαθώ να σκεφτώ τι θα έκανα.Προσπαθώ να μπώ στα παπούτσια ενός γονιού.Οι φωνές και οι καβγάδες δεν οδήγησαν ποτέ πουθενά καλά.Εκφράσεις του τύπου ΄΄δεν θα τον ξαναδείς΄΄ ή ΄΄τι ήθελε αυτός;΄΄ δεν οδηγούν πουθενά.Η διπλωματία η επικοινωνία και ο διάλογος οδηγούν παντού.Τα παιδιά καταλαβαίνουν τα πάντα.Έχουν ανάγκη από γονείς που βρίσκονται δίπλα και όχι απέναντι τους.Τα παιδιά είναι ελεύθερα να κάνουν τις επιλογές τους.Τα παιδιά με ότι αρχές και ηθικές αξίες τα έχεις εφοδιάσει,με αυτά θα πορευτούν.
Τελευταία φράση του ενώ τους είχαν απαγορεύσει να μιλάνε΄΄Θέλω να σε κεράσω παγωτό.΄
Kάπως έτσι τελείωσε μια γνωριμία που δεν πρόλαβε καλά καλά ν'αρχίσει.Κάπως έτσι οι δύο γνωστοί που ενώθηκαν στην ξένη πόλη χάρη στην κοινή τους φίλη,Μοναξιά,ναι μοναξιά την λένε ,το θυμήθηκα ,εκείνο το βράδυ,κατέληξαν απροσδόκητα δύο οδοιπόροι ξένοι.
Είναι από τα πιό όμορφα πράγματα να αισθάνεται κανείς έλξη για κάποιον.Πάραπάνω από φιλική έλξη.
Όλα ξεκινούν ένα όμορφο απογευματάκι στην Ρώμη.Συγκεκριμένα στο μπάρ-καφέ του ξενοδοχείιου που διέμενε.Όντας κρυωμένη,επέλεξε μετά από προτροπή των μεγαλύτερων να καθίσει μόνη της μέσα,ενώ οι υπόλοιποι κάθισαν στο μπαλκόνι.Για να απαλύνει τον πόνο της ψυχής από τις τόσες απογοητεύσεις καθώς και τον βραχνιασμένο λαιμό,ζήτησε από τον σερβιτόρο ένα τσάι με μέλι.Καθόταν σκεφτική και μόνη,το τσάι προσγειώθηκε στο τραπέζι και εκείνη αποφάσισε να διαβάσει κάτι από το βιβλίο που είχε στην τσάντα της.Το soundtrack της ταινίας της ζωής της θα μπορούσε να είναι αυτό το τραγουδάκι που σιγοψυθίριζαν γλυκά τα ηχεία στο καφέ του ξενοδοχείου΄΄When the stars make you drool just like a pasta fazool.That's amore!΄΄
Toν είδε να κάθεται και εκείνος μόνος.Ίσως ήταν εκείνος που τα μάτια του ,τα γαλάζια μάτια του φώτιζαν το δωμάτιο.Ουρανοί και θάλασσες μέσα στα μάτια του,λιμάνια που δεν είχε ξαναδεί ποτέ της σε άνθρωπο.Eίχε κάτι διαφορετικό.Όχι στο μελαμψό του δέρμα.Στον χαρακτήρα.Τα μάτια του φαίνονταν τόσο τίμια,τόσο αληθινά.Τα χείλη του δεν μιλούσαν μισές αλήθειες.Μόνο ιδεαλιστικές πραγματικότητες.Την πλησίασε.Αργά.Χωρίς να την τρομάξει όπως αντίθετα θα συνέβαινε με έναν αετό και το θήραμα του.
Μίλησαν,μίλησαν αρκετά οι ψυχές τους.Με χαμόγελα,λόγια,εκφράσεις,συναισθήματα.Και ήταν τόσο καλός μαζί της.Τόσο γλυκός.Κανείς δεν της είχε συμπεριφερθεί έτσι στο παρελθόν.Την πρόσεχε και της συμπεριφερόταν τρυφερά.Εκείνη δεν χόρταινε τα μάτια του.Και οι ελλείψεις τους αλληλοκαλύπτονταν όσο ήταν μαζί.΄Μέχρι που...
Κάποιοι νομίζοντας ότι κάνουν το σωστό,θέλησαν να απομακρύνουν τους δύο νέους.Θα μπορούσε να θεωρηθεί μία σύγχρονη Ιουλιέτα εκείνη.Ανωτέρα βία οι γονείς.Γονείς που αγωνιούν μήπως τα παιδιά τους σκοντάψουν.Η ουσία είναι και άν σκοντάψουν 9 φορές να σηκωθούν 10.Γιατί με πείσμα κατακτιέται η ζωή και όχι με φόβο.Γονείς που πιέζουν τα παιδιά τους,που ισχυρίζονται με ένα τιτανοτεράστιο ΕΓΩ,ότι ποτέ δεν έκαναν απερισκεψίες ,εντός λογικών πλαισίων βέβαια.Γονείς που θεωρούν τα παιδιά τους κτήματα τους,άψυχα αντικείμενα χωρίς βούληση και λόγο.
Ξέρω δεν είμαι γονιός.Προσπαθώ να σκεφτώ τι θα έκανα.Προσπαθώ να μπώ στα παπούτσια ενός γονιού.Οι φωνές και οι καβγάδες δεν οδήγησαν ποτέ πουθενά καλά.Εκφράσεις του τύπου ΄΄δεν θα τον ξαναδείς΄΄ ή ΄΄τι ήθελε αυτός;΄΄ δεν οδηγούν πουθενά.Η διπλωματία η επικοινωνία και ο διάλογος οδηγούν παντού.Τα παιδιά καταλαβαίνουν τα πάντα.Έχουν ανάγκη από γονείς που βρίσκονται δίπλα και όχι απέναντι τους.Τα παιδιά είναι ελεύθερα να κάνουν τις επιλογές τους.Τα παιδιά με ότι αρχές και ηθικές αξίες τα έχεις εφοδιάσει,με αυτά θα πορευτούν.
Τελευταία φράση του ενώ τους είχαν απαγορεύσει να μιλάνε΄΄Θέλω να σε κεράσω παγωτό.΄
Kάπως έτσι τελείωσε μια γνωριμία που δεν πρόλαβε καλά καλά ν'αρχίσει.Κάπως έτσι οι δύο γνωστοί που ενώθηκαν στην ξένη πόλη χάρη στην κοινή τους φίλη,Μοναξιά,ναι μοναξιά την λένε ,το θυμήθηκα ,εκείνο το βράδυ,κατέληξαν απροσδόκητα δύο οδοιπόροι ξένοι.
θα σου απαντήσω εγώ που και γυναίκα, οπότε σε καταλαβαίνω, είμαι και γονιός. είπα, λοιπόν, στα παιδιά μου αυτό που θα ήθελα ν' ακούσω και από τους γονείς μου και που ποτέ δεν άκουσα.
ΑπάντησηΔιαγραφήτο μόνο που θέλω από εσάς είναι να προσέχετε. πάντα προφυλακτικό, όχι ναρκωτικά και όχι αλκοόλ μαζί με οδήγηση.
και ζήστε, και φάτε τη ζωή και τον έρωτα με το κουτάλι. δεύτερη ευκαιρία δε θα σας δοθεί.!
καλό ξημέρωμα σου εύχομαι και φιλιά σου στέλνω!
Νομίζω πώς αυτό που είπες στα παιδιά σου είναι το πιό σωστό πραγματικά.Άπαξ και ξεκαθαρίσεις κάποια πράγματα δεν έχει ένας γονιός τίποτα να φοβηθεί μετά!
ΔιαγραφήΣε φιλώ!
η ιστορία είναι αληθινή? :Ο
ΑπάντησηΔιαγραφήΣοβαρά πιστεύεις ότι θα έγραφα ψέματα,ή ότι θα τα έβγαζα από το μυαλό μου;
ΔιαγραφήΜην κοιτάς που υιοθέτησα λίγο πιο λογοτεχνικό στύλ.Αλήθεια είναι.
Καλημέρα :)
Καταπληκτική ανάρτηση ! Μεγάλο θέμα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είμαι γονιός μα κατά κάποιο τρόπο είμαι!
Προσυπογράφω τα τελευταία σου λόγια....
Μου σπάραξε την καρδιά η τελευταία του φράση.....
Φιλιά πολλά Αριστούλα!
Διαγραφή:)
Εθισμένη στην αγάπη,
ΑπάντησηΔιαγραφήωραία μουσική... έχεις βάλει ένα λατρευτό μου ιταλικό τραγούδι!!! :-))
Όσο για την ιστορία, είναι θλιβερό και λυπηρό αυτό... Όσο λυπηρό και θλιβερό είναι το άλλο άκρο της ασυδοσίας!!
Μου άρεσε η απάντηση που δόθηκε από τη Βίκυ Δερμάνη, νομίζω κάποιο τέτοιο μήνυμα θα ήθελα να περάσω και εγώ στα παιδιά μου..
Τα τελευταία σου λόγια είναι καταπληκτικά.. μα πόσες φορές δυο ξένοι βρίσκονται και καταλήγουν ξένοι και πάλι;
Φιλιά!
Ω χαίρομαι που σου αρέσει η μουσική υπόκρουση :)
ΔιαγραφήΠράγματι σοφά τα λόγια της Βίκυς!
Αυτό με τους ξένους-γνωστούς που καταλήγουν ξένους,σπαρακτική ιστορία.
Φιλιά γλυκιά μου :)
Σπαρακτική, δε λες τίποτα!
ΔιαγραφήΚαλό τριήμερο! Φιλάκια!
πολλες φορες οι γονεις θελουν τοσο πολυ να σε προστατευσουν κ θελωντας να μπλοκαρουν πιθανες παγιδες, το μονο που κανουν ειναι να σου βαζουν καγκελα.. τοσο καλη προθεση με τοσο εγκληματικο τροπο..
ΑπάντησηΔιαγραφήμακαρι να μη κανουμε κ εμεις τα ιδια λαθη!
φιλια πολλα :)
Μακάρι όπως λές να μην κάνουμε τα ίδια λάθη και να μήν προδώσουμε τα λόγια και τις ιδέες μας.
ΔιαγραφήΦιλιά Φανούλα!
@KristinaSh Αληθινή είναι η ιστορία, απλώς όπως είπε και η Love Addict, έβαλε το λογοτεχνικό της στυλ :Ρ. Πολύ ωραία ήταν και με τη μουσική, δίκιο είχες, Love Addict! ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ Ανώνυμη <3
Διαγραφήλαλαλα λαλαλα that's amoreeeeeeeee
φιλιάα
και κάπως έτσι ξεκινάνε οι πιο μεγάλοι έρωτες..
ΑπάντησηΔιαγραφήφιλώ σε :)
ισχυεί!
Διαγραφήφιλιά πολλά <3
μπραβο για την ωραια αναρτηση σας σας περιμενω στο μπλογκ μου να τα λέμε και απο εκει και να ακουω την γνωμη σας για οσας σας ενδιαφερουν
ΑπάντησηΔιαγραφήνα'στε καλά!
ΔιαγραφήΚαλό βράδυ!
αχ βρε λοβ αντικτ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχχχχχχ!