Δεν μπορώ να μπαίνω σε καλούπια.Δεν είναι του χαρακτήρα μου.Πόσo μάλλον θα μπορούσα να βάλω το blog αυτό σε καλούπια που ουσιαστικά είναι ένας τρόπος έκφρασης και εξωτερίκευσης όσων δεν μπορώ να κρατήσω μέσα μου,γιατί αν τα κρατήσω μέσα μου καμιά ώρα θα ξεχειλίσω.Πιθανώς να μην σας αρέσουν τα γλυκανάλατα κείμενα,πιθανώς,πιθανώς,πιθανώς πολλά πράγματα.Ακόμα όσο και να προσπαθώ να μην μιλήσω προσωπικά,όσο και αν προσπαθώ να είμαι αμερόληπτη,να μιλάω για κοινωνικά θέματα,όσο κρυψίνους και αν είμαι και δεν θέλω να μιλάω για πολύ προσωπικά ζητήματα δεν μπορώ να αφήσω κάποια προσωπικά πράγματα έξω από αυτό.Το έναυσμα για αυτό το κείμενο αποτελεί μία συζήτηση που είχα με μία φίλη η οποία έλειπε στην Ιταλία αυτές τις μέρες για διακοπές,μόλις επέστρεψε και μας διηγήθηκες τις συναρπαστικές μέρες της εκεί.
Είναι από τα πιό όμορφα πράγματα να αισθάνεται κανείς έλξη για κάποιον.Πάραπάνω από φιλική έλξη.
Όλα ξεκινούν ένα όμορφο απογευματάκι στην Ρώμη.Συγκεκριμένα στο μπάρ-καφέ του ξενοδοχείιου που διέμενε.Όντας κρυωμένη,επέλεξε μετά από προτροπή των μεγαλύτερων να καθίσει μόνη της μέσα,ενώ οι υπόλοιποι κάθισαν στο μπαλκόνι.Για να απαλύνει τον πόνο της ψυχής από τις τόσες απογοητεύσεις καθώς και τον βραχνιασμένο λαιμό,ζήτησε από τον σερβιτόρο ένα τσάι με μέλι.Καθόταν σκεφτική και μόνη,το τσάι προσγειώθηκε στο τραπέζι και εκείνη αποφάσισε να διαβάσει κάτι από το βιβλίο που είχε στην τσάντα της.Το soundtrack της ταινίας της ζωής της θα μπορούσε να είναι αυτό το τραγουδάκι που σιγοψυθίριζαν γλυκά τα ηχεία στο καφέ του ξενοδοχείου΄΄When the stars make you drool just like a pasta fazool.That's amore!΄΄
Toν είδε να κάθεται και εκείνος μόνος.Ίσως ήταν εκείνος που τα μάτια του ,τα γαλάζια μάτια του φώτιζαν το δωμάτιο.Ουρανοί και θάλασσες μέσα στα μάτια του,λιμάνια που δεν είχε ξαναδεί ποτέ της σε άνθρωπο.Eίχε κάτι διαφορετικό.Όχι στο μελαμψό του δέρμα.Στον χαρακτήρα.Τα μάτια του φαίνονταν τόσο τίμια,τόσο αληθινά.Τα χείλη του δεν μιλούσαν μισές αλήθειες.Μόνο ιδεαλιστικές πραγματικότητες.Την πλησίασε.Αργά.Χωρίς να την τρομάξει όπως αντίθετα θα συνέβαινε με έναν αετό και το θήραμα του.
Μίλησαν,μίλησαν αρκετά οι ψυχές τους.Με χαμόγελα,λόγια,εκφράσεις,συναισθήματα.Και ήταν τόσο καλός μαζί της.Τόσο γλυκός.Κανείς δεν της είχε συμπεριφερθεί έτσι στο παρελθόν.Την πρόσεχε και της συμπεριφερόταν τρυφερά.Εκείνη δεν χόρταινε τα μάτια του.Και οι ελλείψεις τους αλληλοκαλύπτονταν όσο ήταν μαζί.΄Μέχρι που...
Κάποιοι νομίζοντας ότι κάνουν το σωστό,θέλησαν να απομακρύνουν τους δύο νέους.Θα μπορούσε να θεωρηθεί μία σύγχρονη Ιουλιέτα εκείνη.Ανωτέρα βία οι γονείς.Γονείς που αγωνιούν μήπως τα παιδιά τους σκοντάψουν.Η ουσία είναι και άν σκοντάψουν 9 φορές να σηκωθούν 10.Γιατί με πείσμα κατακτιέται η ζωή και όχι με φόβο.Γονείς που πιέζουν τα παιδιά τους,που ισχυρίζονται με ένα τιτανοτεράστιο ΕΓΩ,ότι ποτέ δεν έκαναν απερισκεψίες ,εντός λογικών πλαισίων βέβαια.Γονείς που θεωρούν τα παιδιά τους κτήματα τους,άψυχα αντικείμενα χωρίς βούληση και λόγο.
Ξέρω δεν είμαι γονιός.Προσπαθώ να σκεφτώ τι θα έκανα.Προσπαθώ να μπώ στα παπούτσια ενός γονιού.Οι φωνές και οι καβγάδες δεν οδήγησαν ποτέ πουθενά καλά.Εκφράσεις του τύπου ΄΄δεν θα τον ξαναδείς΄΄ ή ΄΄τι ήθελε αυτός;΄΄ δεν οδηγούν πουθενά.Η διπλωματία η επικοινωνία και ο διάλογος οδηγούν παντού.Τα παιδιά καταλαβαίνουν τα πάντα.Έχουν ανάγκη από γονείς που βρίσκονται δίπλα και όχι απέναντι τους.Τα παιδιά είναι ελεύθερα να κάνουν τις επιλογές τους.Τα παιδιά με ότι αρχές και ηθικές αξίες τα έχεις εφοδιάσει,με αυτά θα πορευτούν.
Τελευταία φράση του ενώ τους είχαν απαγορεύσει να μιλάνε΄΄Θέλω να σε κεράσω παγωτό.΄
Kάπως έτσι τελείωσε μια γνωριμία που δεν πρόλαβε καλά καλά ν'αρχίσει.Κάπως έτσι οι δύο γνωστοί που ενώθηκαν στην ξένη πόλη χάρη στην κοινή τους φίλη,Μοναξιά,ναι μοναξιά την λένε ,το θυμήθηκα ,εκείνο το βράδυ,κατέληξαν απροσδόκητα δύο οδοιπόροι ξένοι.
Είναι από τα πιό όμορφα πράγματα να αισθάνεται κανείς έλξη για κάποιον.Πάραπάνω από φιλική έλξη.
Όλα ξεκινούν ένα όμορφο απογευματάκι στην Ρώμη.Συγκεκριμένα στο μπάρ-καφέ του ξενοδοχείιου που διέμενε.Όντας κρυωμένη,επέλεξε μετά από προτροπή των μεγαλύτερων να καθίσει μόνη της μέσα,ενώ οι υπόλοιποι κάθισαν στο μπαλκόνι.Για να απαλύνει τον πόνο της ψυχής από τις τόσες απογοητεύσεις καθώς και τον βραχνιασμένο λαιμό,ζήτησε από τον σερβιτόρο ένα τσάι με μέλι.Καθόταν σκεφτική και μόνη,το τσάι προσγειώθηκε στο τραπέζι και εκείνη αποφάσισε να διαβάσει κάτι από το βιβλίο που είχε στην τσάντα της.Το soundtrack της ταινίας της ζωής της θα μπορούσε να είναι αυτό το τραγουδάκι που σιγοψυθίριζαν γλυκά τα ηχεία στο καφέ του ξενοδοχείου΄΄When the stars make you drool just like a pasta fazool.That's amore!΄΄
Toν είδε να κάθεται και εκείνος μόνος.Ίσως ήταν εκείνος που τα μάτια του ,τα γαλάζια μάτια του φώτιζαν το δωμάτιο.Ουρανοί και θάλασσες μέσα στα μάτια του,λιμάνια που δεν είχε ξαναδεί ποτέ της σε άνθρωπο.Eίχε κάτι διαφορετικό.Όχι στο μελαμψό του δέρμα.Στον χαρακτήρα.Τα μάτια του φαίνονταν τόσο τίμια,τόσο αληθινά.Τα χείλη του δεν μιλούσαν μισές αλήθειες.Μόνο ιδεαλιστικές πραγματικότητες.Την πλησίασε.Αργά.Χωρίς να την τρομάξει όπως αντίθετα θα συνέβαινε με έναν αετό και το θήραμα του.
Μίλησαν,μίλησαν αρκετά οι ψυχές τους.Με χαμόγελα,λόγια,εκφράσεις,συναισθήματα.Και ήταν τόσο καλός μαζί της.Τόσο γλυκός.Κανείς δεν της είχε συμπεριφερθεί έτσι στο παρελθόν.Την πρόσεχε και της συμπεριφερόταν τρυφερά.Εκείνη δεν χόρταινε τα μάτια του.Και οι ελλείψεις τους αλληλοκαλύπτονταν όσο ήταν μαζί.΄Μέχρι που...
Κάποιοι νομίζοντας ότι κάνουν το σωστό,θέλησαν να απομακρύνουν τους δύο νέους.Θα μπορούσε να θεωρηθεί μία σύγχρονη Ιουλιέτα εκείνη.Ανωτέρα βία οι γονείς.Γονείς που αγωνιούν μήπως τα παιδιά τους σκοντάψουν.Η ουσία είναι και άν σκοντάψουν 9 φορές να σηκωθούν 10.Γιατί με πείσμα κατακτιέται η ζωή και όχι με φόβο.Γονείς που πιέζουν τα παιδιά τους,που ισχυρίζονται με ένα τιτανοτεράστιο ΕΓΩ,ότι ποτέ δεν έκαναν απερισκεψίες ,εντός λογικών πλαισίων βέβαια.Γονείς που θεωρούν τα παιδιά τους κτήματα τους,άψυχα αντικείμενα χωρίς βούληση και λόγο.
Ξέρω δεν είμαι γονιός.Προσπαθώ να σκεφτώ τι θα έκανα.Προσπαθώ να μπώ στα παπούτσια ενός γονιού.Οι φωνές και οι καβγάδες δεν οδήγησαν ποτέ πουθενά καλά.Εκφράσεις του τύπου ΄΄δεν θα τον ξαναδείς΄΄ ή ΄΄τι ήθελε αυτός;΄΄ δεν οδηγούν πουθενά.Η διπλωματία η επικοινωνία και ο διάλογος οδηγούν παντού.Τα παιδιά καταλαβαίνουν τα πάντα.Έχουν ανάγκη από γονείς που βρίσκονται δίπλα και όχι απέναντι τους.Τα παιδιά είναι ελεύθερα να κάνουν τις επιλογές τους.Τα παιδιά με ότι αρχές και ηθικές αξίες τα έχεις εφοδιάσει,με αυτά θα πορευτούν.
Τελευταία φράση του ενώ τους είχαν απαγορεύσει να μιλάνε΄΄Θέλω να σε κεράσω παγωτό.΄
Kάπως έτσι τελείωσε μια γνωριμία που δεν πρόλαβε καλά καλά ν'αρχίσει.Κάπως έτσι οι δύο γνωστοί που ενώθηκαν στην ξένη πόλη χάρη στην κοινή τους φίλη,Μοναξιά,ναι μοναξιά την λένε ,το θυμήθηκα ,εκείνο το βράδυ,κατέληξαν απροσδόκητα δύο οδοιπόροι ξένοι.
