Τρίτη 22 Οκτωβρίου 2013

Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα

Δεν μπορώ να μπαίνω σε καλούπια.Δεν είναι του χαρακτήρα μου.Πόσo μάλλον θα μπορούσα να βάλω το blog αυτό σε καλούπια που ουσιαστικά είναι ένας τρόπος έκφρασης και εξωτερίκευσης όσων δεν μπορώ να κρατήσω μέσα μου,γιατί αν τα κρατήσω μέσα μου καμιά ώρα θα ξεχειλίσω.Πιθανώς να μην σας αρέσουν τα γλυκανάλατα κείμενα,πιθανώς,πιθανώς,πιθανώς πολλά πράγματα.Ακόμα όσο και να προσπαθώ να μην μιλήσω προσωπικά,όσο και αν προσπαθώ να είμαι αμερόληπτη,να μιλάω για κοινωνικά θέματα,όσο κρυψίνους και αν είμαι και δεν θέλω να μιλάω για πολύ προσωπικά ζητήματα δεν μπορώ να αφήσω κάποια προσωπικά πράγματα έξω από αυτό.Το έναυσμα για αυτό το κείμενο αποτελεί μία συζήτηση που είχα με μία φίλη η οποία έλειπε στην Ιταλία αυτές τις μέρες για διακοπές,μόλις επέστρεψε και μας διηγήθηκες τις συναρπαστικές μέρες της  εκεί.

  Είναι από τα πιό όμορφα πράγματα να αισθάνεται κανείς έλξη για κάποιον.Πάραπάνω από φιλική έλξη.
  Όλα ξεκινούν ένα όμορφο απογευματάκι στην Ρώμη.Συγκεκριμένα στο μπάρ-καφέ του ξενοδοχείιου που διέμενε.Όντας κρυωμένη,επέλεξε μετά από προτροπή των μεγαλύτερων να καθίσει μόνη της μέσα,ενώ οι υπόλοιποι κάθισαν στο μπαλκόνι.Για να απαλύνει τον πόνο της ψυχής  από τις τόσες απογοητεύσεις καθώς  και τον βραχνιασμένο λαιμό,ζήτησε από τον σερβιτόρο ένα τσάι με μέλι.Καθόταν σκεφτική και μόνη,το τσάι προσγειώθηκε στο τραπέζι και εκείνη αποφάσισε να διαβάσει κάτι από το βιβλίο που είχε στην τσάντα της.Το soundtrack της ταινίας  της ζωής της θα μπορούσε να είναι αυτό το τραγουδάκι που σιγοψυθίριζαν γλυκά τα ηχεία στο καφέ του ξενοδοχείου΄΄When the stars make you drool just like a pasta fazool.That's amore!΄΄ 

  Toν είδε να κάθεται και εκείνος μόνος.Ίσως ήταν εκείνος που τα  μάτια του ,τα γαλάζια μάτια του φώτιζαν το δωμάτιο.Ουρανοί και θάλασσες μέσα στα μάτια του,λιμάνια που δεν είχε ξαναδεί ποτέ της σε άνθρωπο.Eίχε κάτι διαφορετικό.Όχι στο μελαμψό του δέρμα.Στον χαρακτήρα.Τα μάτια του φαίνονταν τόσο τίμια,τόσο αληθινά.Τα χείλη του δεν μιλούσαν μισές αλήθειες.Μόνο ιδεαλιστικές πραγματικότητες.Την πλησίασε.Αργά.Χωρίς να την τρομάξει όπως αντίθετα θα συνέβαινε με έναν αετό και το θήραμα του.

  Μίλησαν,μίλησαν αρκετά οι ψυχές τους.Με χαμόγελα,λόγια,εκφράσεις,συναισθήματα.Και ήταν τόσο καλός μαζί της.Τόσο γλυκός.Κανείς δεν της είχε συμπεριφερθεί έτσι στο παρελθόν.Την πρόσεχε και της συμπεριφερόταν τρυφερά.Εκείνη δεν χόρταινε τα μάτια του.Και οι ελλείψεις τους αλληλοκαλύπτονταν όσο ήταν μαζί.΄Μέχρι που...

Κάποιοι νομίζοντας ότι κάνουν το σωστό,θέλησαν να απομακρύνουν τους δύο νέους.Θα μπορούσε να θεωρηθεί μία σύγχρονη  Ιουλιέτα εκείνη.Ανωτέρα βία οι γονείς.Γονείς που αγωνιούν μήπως τα παιδιά τους σκοντάψουν.Η ουσία είναι και άν σκοντάψουν 9 φορές να σηκωθούν 10.Γιατί με πείσμα κατακτιέται η ζωή και όχι με φόβο.Γονείς που πιέζουν τα παιδιά τους,που ισχυρίζονται με ένα τιτανοτεράστιο ΕΓΩ,ότι ποτέ δεν έκαναν απερισκεψίες ,εντός λογικών πλαισίων βέβαια.Γονείς που θεωρούν τα παιδιά τους κτήματα τους,άψυχα αντικείμενα χωρίς βούληση και λόγο.

 Ξέρω δεν είμαι γονιός.Προσπαθώ να σκεφτώ τι θα έκανα.Προσπαθώ να μπώ στα παπούτσια ενός γονιού.Οι φωνές και οι καβγάδες δεν οδήγησαν ποτέ πουθενά καλά.Εκφράσεις του τύπου ΄΄δεν θα τον ξαναδείς΄΄ ή ΄΄τι ήθελε αυτός;΄΄ δεν οδηγούν πουθενά.Η διπλωματία η επικοινωνία και ο διάλογος οδηγούν παντού.Τα παιδιά καταλαβαίνουν τα πάντα.Έχουν ανάγκη από γονείς που βρίσκονται δίπλα και όχι απέναντι τους.Τα παιδιά είναι ελεύθερα να κάνουν τις επιλογές τους.Τα παιδιά με ότι αρχές και ηθικές αξίες τα έχεις εφοδιάσει,με αυτά θα πορευτούν.

 Τελευταία φράση του ενώ τους είχαν απαγορεύσει να μιλάνε΄΄Θέλω να σε κεράσω παγωτό.΄

Kάπως έτσι τελείωσε μια γνωριμία που δεν πρόλαβε καλά καλά ν'αρχίσει.Κάπως έτσι οι δύο γνωστοί που ενώθηκαν στην ξένη πόλη χάρη στην κοινή τους φίλη,Μοναξιά,ναι μοναξιά την λένε ,το θυμήθηκα ,εκείνο το βράδυ,κατέληξαν απροσδόκητα δύο οδοιπόροι ξένοι.






 

Σάββατο 19 Οκτωβρίου 2013

Μία προτροπή και μία συγνώμη



post signatureΜία προτροπή προς τους άντρες
Να είναι περισσότερο διακριτικοί και διεκδικιτικοί


Ακόμα να ζητήσω μία συγνώμη αν και αποκλείεται να την διαβάσει ποτέ
στο παιδί με τα γκρίζα μάτια που με πλησίασε και του μίλησα απότομα

όχι επίτηδες από φόβο μην την ξαναπατήσω



Αγαπητοί αναγνώστες,
όταν πρόκειται για σχέσεις,οτιδήποτε σχέσεις να προσέχετε τι λέτε και τι πράττετε.


Καληνύχτα!




Πέμπτη 10 Οκτωβρίου 2013

Σκέψεις και απρόσμενες συναντήσεις στο μετρό

Δεν ξέρω γιατί απόψε νιώθω την ανάγκη να δώ τη σκέψη μου αποτυπωμένη κάπου.Δεν ξέρω γιατί τείνω να παρατηρώ τόσο πολύ τους ανθρώπους.Κάποιος γείτονας μεγάλης ηλικίας κάποτε μου είπε,ότι μάλλον έχω κλίση στην ψυχολογία.Δεν ξέρω.Αυτό που θα διαβάσετε πάντως σήμερα είναι κάτι αναπάντεχο θαρρώ σε σχέση με τα προηγούμενα που έχω γράψει.Δεν θα'χει δομή,ωραιοποιημένο λόγο.Δεν θα έχει τίποτα.Είναι απλά ότι σκεφτόμουν πρίν μερικές ώρες μέσα στο μετρό.


Τρέχω ,τρέχω να προλάβω τα σκαλιά
και οι άνθρωποι φιγούρες που σβήνουν
προσέχω το κενό ΄΄μεταξύ σειρμού και αποβάθρας΄΄
που λέει η κυριά στα μεγάφωνα
και στέκομαι όρθια με την πλάτη κολλημένη
στην πόρτα απέναντι
λίγος κόσμος  απο εκεί που μπήκα
μια μεγάλη κυριά με έντονο κραγιόν κάθεται
απέναντί της κάποιος πάει για δουλειά
σεκιούριτι διαβάζω στο μπλουζάκι
τι να φυλάει άραγε;
Μακάρι να φύλαγε τα όνειρα
που μας κλέψανε
ανώνυμα και επώνυμα
βλέπω μια ξανθιά
κοριτσοκυρία
με μπέζ παντελόνι και τζήν μπουφαν
κρατάει μια σακούλα από βιβλιοπωλείο
αλλά έχει μπάσει κάποιο κασκόλ μέσα
φοβάται μην κρυώσει ο λαιμός της μάλλον
βλέπω και τον μελαχρινό νεαρό
είναι νευρικός και κουνάει όλη την
ώρα το πόδι του
σε λίγο φτάνει στον προορισμό του
χαμογελάει μόλις ο οδηγός
σταματά ΄΄επόμενη στάση Ομόνοια΄΄
είναι βράδυ,είναι βράδυ
να προσέχεις τα στενά
έλεγε ο μπαμπάς
μην σε κλέψει κανένας
μα εγώ δεν πηγαίνω σε στενά
δεν μ'αρέσει να πιέζομαι
τα στενά είναι αποπνικτικά
για την ανάσα μου
αλλά έχουν την μεγαλύτερη αλήθεια
της πόλης μέσα τους
η πόρτα κλείνει
τίποτα σημαντικό σε μερικές στάσεις
μόνο στάσεις ζωής
που μας επιβλήθηκαν
σιωπή και απλανή βλέμματα
Βγάζω το κινητό μου απο την τσάντα
βάζω τα ακουστικά μου
να απομονωθώ για λίγο
στον κόσμο μου
έχω ρυθμίσει την τυχαία αναπαραγωγή
κομματιών,για να ξαφνιάζομαι κάθε φορά
ευχάριστα
΄΄Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά΄΄
συνειρμικά μου'ρχεται το Κατερινάκι στο μυαλό
έχω το βιβλίο με τα άπαντά της στην τσάντα μου
αλλά δεν μπορώ να διαβάσω τώρα
είναι βράδυ
πονάνε,κουράζονται τα μάτια μου απο την σκόνη
΄΄επόμενη στάση Αττική΄΄
πάλι τρέχω τρέχω
να προλάβω την ζωή μου(;)
Μπαίνω στον επονομοζάμενο
Ηλεκτρικό
πάλι στέκομαι στην ίδια θέση
στην απέναντι πόρτα του
βαγονιού για να βλέπω
τους ανθρώπους
πως αντιδρούν
είμαστε σαν ψάρια
πεταμένα ψόφια
στο καφάσι
έχει κόσμο
βλέπω όμως τον νεαρό να κοιτάει
επίμονα την κοπέλα στα αριστερά μου
που κοιτάει απ'έξω
με χαμένο βλέμμα
και ακούει δυνατά μουσική
και θέλω τόσο
να την σκουντήξω
και να της πώ
δές τον σε κοιτάει
με τα ορθάνοιχτα γαλανά
του μάτια
πιο γαλανά και από το σημείο
που ενώνεται ο ουρανός με την θάλασσα
δές τον
άλλωστε και εσύ μόνη
μοιάζεις
αλλά δεν το κάνω
βυθίζομαι στην σιωπή
αλλά αυτό είναι που μας καταστρέφει
δεν λέμε τι θέλουμε
δεν λέμε τι νιώθουμε
δεν λέμε τι μας ενοχλεί
δεν λέμε
δεν λέμε
την κοιτά
την ξανακοιτάει
και τα μάτια του γουρλώνουν
κάθε φορά όλο και πιο πολύ
αλλά δεν της έχει μιλήσει ακόμα
δεν ξέρω αν το έκανε μετά
Κατεβαίνω τώρα
΄΄Πρόσεξε να περάσει η κοπέλα΄΄
λέει ο κύριος με τον χαρτοφύλακα
και το γκρί κουστούμι
στην κυρία που τον συνοδεύει
μου λέει συγνώμη
περνάω
λέω
΄΄ευχαριστώ΄΄
καλή είναι η ευγένεια
σπανίζει σήμερα
όλοι είναι με τον τσαμπουκα
σε πατάνε,σε σκουντάνε
και δεν λένε συγνώμη
τους ευγενικούς καμιά φορά
τους λένε μαλάκες
δεν είμαστε
απλά σεβόμαστε τον διπλανό μας
α και θα το ξέχναγα
σήμερα
άκουσα την λέξη ρομαντικός
με την έννοια μαλάκας
το έλεγαν κάποιοι φοιτητές στον καθηγητή
που εξοργίστηκε απ'την πλύση εγκεφάλου
που έχουν υποστεί τα παιδιά
που πάνε κάθε σάββατο καραμέλα
και  πιστεύουν ότι κανουν κάτι
είναι κούλ και συνάμα
γελοία
ε λοιπόν
μάθετε επίσης ότι
δεν είναι μαλάκες οι ρομαντικοί
ο δυνατός.ο δυνατός
να φάει σκατά ο ρεαλισμός τους
επιστημονικός και μη
και τα σκατοτραπεζάκια των παρατάξεων
όλων των παρατάξεων ανεξαιρέτως
Κατέβηκα,έχω ένα λεπτό
για να προλάβω το λεωφορείο
τρέχω πάλι,
περνάω ενώ το φανάρι δείχνει τον πεζό με κόκκινο
το λεωφορείο γυρίζει
προλαβαίνω στο τσάκ να φτάσω τρέχοντας
στη στάση
και πάλι συνειρμικά θυμάμαι την
νύχτα που είχα πάει με την παρέα
σ'ένα ρεμπετάδικο
το μετρό θα έκλεινε
και πώς θα γυρίζαμε σπίτι;
τρέχαμε 23:51
να προλάβουμε το τελευταίο μετρό
λεωφορείο θα βρίσκαμε για να πάμε
υπάρχουν τα 24ωρα
αλλωστε  και 12 η ώρα
δεν είναι αργά
αλλιώς θα παίρναμε ταξί
τρέχαμε και τότε
10 περίπου άτομα
περνάμε με κόκκινο για πεζούς τον τεράάααστιο
δρόμο
εκείνη την στιγμή πέρναγε το τρόλλεϋ
παραλίγο να μας πατήσει
αυτό θα πεί ζήσε επικίνδυνα
επίσης ζήσε την κάθε σου στιγμή
αλλά εντάξει προλάβαμε
και περάσαμε και ας μήν
είμαστε μαραθωνοδρόμοι
αλλά δεν θα άφηνα να πηγαίναμε
ξέρεις εκεί που λένε ότι πάς
από τρόλλεϋ
θα ήταν ήττα
Μπαίνω στο λεωφορείο
βαριέμαι,
παρατηρώ τους ανθρώπους και πάλι
είναι υπέργεμάτο
η διπλανή μου μπαίνει στο
φέισμπουκ
οι υπόλοιποι είναι εξουθενωμένοι
τους βλέπω να έχουν χαλαρώσει
μιλάω στο κινητό με μία φίλη
κλείνω μιλάω με άλλη φίλη
μιλάω πολύ
αλλά τι να κάνω;
Φτάνω σπίτι
θέλω να κοιμηθώ
αλλά δεν παραδίνομαι
παλιά μια καθηγήτρια έλεγε
ότι ο ύπνος είναι χαμένος χρόνος απο
την ζωή μας
ναι ισχυεί
εκτός και αν βλέπεις ενδιαφέροντα
όνειρα
η τηλεόραση βλακείες όπως
πάντα
ανοίγω το λάπτοπ
βλέπω την ταινία
΄΄παραγγελιά΄΄
βαρέθηκα λίγο τις χαζοαμερικανιές
αλλά θα μου πείς υπάρχει
ο ευρωπαικός κινηματογράφος
ναι,δεν ξέρω
θέλω λίγο ντόπιο πράμα
αυτές τις μέρες.
Παραγγελιά και πάλι παραγγελιά
Έγραψα εδώ.
Σας καληνυχτώ και σας καλημερίζω.

Φιλιά!


ΥΓ:Η πρωτεύουσα είναι πολύ μικρή πόλη και αν δεν θές να δείς κάποιον να ξέρεις ότι θα τον δείς.





Παρασκευή 4 Οκτωβρίου 2013

Κάλλιο αργά παρά ποτέ

Πρίν από περίπου μία εβδομάδα η καλή μου Paloma με βράβευσε με το βραβείο liebster αλλά βλέπετε τότε έτρεχαν άλλα θέματα και πιο συγκεκριμένα η συναυλία του Β.Παπακωνσταντίνου που πραγματικά πέρασα υπέροχα.Επανέρχομαι λοιπόν στο βραβείο και ευχαριστώ πάρα πολύ την Παλόμα αλλά και όλους όσους με έχετε γνωρίσει μέσα από αυτό το βλόγ,με διαβάζετε  με αγαπάτε (έστω και διαδικτιακά)και μου δίνετε χαρά.Το βραβείο έχει συγκεκριμένους λοιπόν κανόνες.
  1. Πρέπει να αναφέρεις και ευχαριστήσεις αυτόν που σου χάρισε το βραβείο.
  2. Πρέπει να απαντήσεις στις ερωτήσεις που θα σου δοθούν
  3. Πρέπει να βραβεύσεις άλλα blogs.
  4. Πρέπει να ακολουθήσεις τα blogs που βράβευσες.  
.


Οι ερωτήσεις λοιπόν είναι οι εξής!

Ποιό είναι το αγαπημένο σου φαγητό;
 Μ'αρέσει πολύ το σουφλέ τυριών αλλά και το κοτόπουλο στο φούρνο με πατάτες.Αυτά.Δεν μπορώ να διαλέξω ανάμεσα στα δύο.

Δεν μου αρέσει στους ανθρώπους ...
Να είναι απόλυτοι στις απόψεις τους και να μήν αφήνουν τον άλλο να εκφραστεί.Επιπλέον δεν μου αρέσουν οι υποκριτές.Αυτό.Βέβαια ούτε εγώ είμαι τέλεια ούτε κανένας οπότε κάνω υπομονή .

Μου αρέσει οι άνθρωποι που κάνω παρέα:
Να μην είναι γκρινιάρηδες και να φέρονται με ειλικρίνεια απέναντί μου.

Με ηρεμεί:
Ένα τραγούδι στο πιάνο.Ένα φλυτζάνι καφέ.Ένα καλό βιβλίο.Ένας περίπατος.Με ηρεμεί να μην πιέζομαι και καταπιέζομαι απο  υποχρεώσεις.Με ηρεμεί  να τεμπελιάζω.Με ηρεμεί να χαϊδεύω τον γάτο μου και να γουργουρίζει.

Αγαπώ:
Αγαπώ την ποίηση.Αγαπώ το θέατρο.Αγαπώ τους ανθρώπους.Αγαπώ τα ζώα.Αγαπώ τους Doors,τους Rolling Stones,τους Beatles ,τον Παύλο Παυλίδηκαι πολλά άλλα συγκροτήματα και καλλιτέχνες.Α και υπεραγαπώ τον Παύλο Σιδηρόπουλο.

Με νευριάζει:
το γεγονός ότι μπορεί οι αμερόληπτοι δημοσιογράφοι να είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού.Τα ριάλιτι σόους.Οι δήθεν.Το νέο πρόγραμμα της σχολής μου που είναι χάλια.

Δεν αποχωρίζομαι ποτέ (αντικείμενο): 
κινητό,κλειδιά,πορτοφόλι και σημειωματάριο που υπάρχει μέσα στην τσάντα μου.Ά και το άρωμα μου.

 Όταν ήμουν μικρή χάζευα συστηματικά αφίσες:
που  έπαιρνα απο το αφισόραμα.Πεταμένα λεφτά γενικά αλλά τότε ξέρετε το παίρναμε το τεύχος για τον Johny Depp και τον Γεωργούλη.Αργότερα έψαχνα σαν τρελή αφίσες με τον Jim Morrison και τους Rolling Stones.

Το βραβείο το αφιερώνω σε όλους εσάς και όποιος θέλει παίζει το παιχνίδι με τις ερωτήσεις.
Σας αφήνω με ένα τραγουδάκι και να ευχηθώ κάπου κάποτε blogoσυνάντηση.
 
 

                                                         Σας στέλνω φιλιά πολλά με τα δικά μου χειλάκια!

Καλό Σαββατοκύριακο!