Ένα μικρό παραλλήρημα

Είναι κάτι μέρες σαν και τη σημερινή που αισθάνομαι την ανάγκη να εξωτερικεύσω μονοκόματες σκέψεις που αν τις κρατήσω λίγο ακόμα μέσα μου νιώθω πως θα με πνίξουν.

Χθές το βράδυ και σήμερα όλη μέρα είναι κάποιοι στίχοι που μου ροκανίζουν το μυαλό

τόσο μα τόσο πολύ. Ίσως είναι και κάποιες καταστάσεις που μου προξενούν το σιγοψυθίρισμα αυτών των στίχων.

Στίχοι του Παύλου Σιδηρόπουλου , που όπως μου θύμισε μία πολύ καλή φίλη σαν 6 Δεκεμβρίου δυστυχώς τον χάσαμε .Τον χάσαμε τον Πρίγκηπα.

Τον Πρίγκηπα, που περίπου πρίν δύο χρόνια έμαθα από τον πατέρα μου 

ότι τον είχε δεί ζωντανά να τραγουδάει.

Λένε οι στίχοι του λοιπόν

κάπως προκλητικά

μα με τέτοια αληθοφάνεια

Η γκομενά σου είναι χαζή

και 'συ μοιαζείς με τσόντα

υπαλληλάκος δηλαδή 

της τάξης τρείς και ογδόντα.

Στίχοι που αν είχες το θράσος που πρέπει 

θα τους έλεγες κατάμουτρα 

σε κάποιους.

Αλλά δεν βαριέσαι.

Αν του τα έλεγες κατάμουτρα

δεν θα ξεσπούσες στο χαρτί

ή στην οθόνη.

Λίγη τεχνολογία δρόμος.

Άν και το μολύβι ομολογουμένως έχει άλλη γοητεία.

~*~

Θέλω να βγώ

και να φωνάξω στον ουρανό

σ'αγαπώ

για να νιώσω

την ανθρώπινη μου ύπαρξη

μέχρι την τελευταία

ρανίδα του κορμιού μου

*

Θέλω ν'αρχίσω να ουρλιάζω

τ'ανείπωτα λόγια

που κλαίνε με λυγμούς

στο μοναχικό δωμάτιο

του φρενήρους 

απ'τη μοναξιά

μυαλού μου

*

Θέλω να ξορκίσω δαίμονες 

που φύλαγα επτασφράγιστα

μέσα στο σκοτάδι μου

χωρίς αστέρι να πιαστώ

*

Θέλω με τα μάτια να ξορκίσω 

τα σκοτάδια 

στα οποία με παγιδεύεις

και να τυφλωθώ μόνο από ήλιους

Ήλιους που πετούσανε τα μάτια σου

Τα ζωηρά σου μάτια