Μικρές εμμονές και κοινωνικοί προβληματισμοί

 Ο κινηματογράφος είναι μεγάλη αγάπη. Θυμάμαι από παλιά , από παιδί που η μητέρα μου με πήγαινε κινηματογράφο και βλέπαμε διάφορες ταινίες. Μία από τις λίγες που θυμάμαι  αμυδρά από την περασμένη ανεπιστρεπτί παιδική ηλικία είναι "Ο Τιτανικός". Ωστόσο στη μεγάλη γκάμα ταινιών που έβλεπα όταν ήμουν 9χρονο ανήκαν και πολλές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου.Από την αδερφή του πατέρα μου , πήρα την αγάπη για την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Μπορεί το Αλικάκι να μήν ήταν η αρτιότερη υποκριτικά ηθοποιός ωστόσο σε κέρδιζε.

  Σήμερα αναβίωσα μερικές μνήμες από το παρελθόν παρακολουθώντας την ταινία "Χτυποκάρδια στο Θρανίο" όπου -φαντάζομαι οι περισσότεροι γνωρίζετε το στόρυ- η Αλίκη υποδύεται την μαθήτρια η οποία επιδίδεται στο σκασιαρχείο παριστάνοντας την άρρωστη. Έτσι γνωρίζει τον γιατρό και καθηγητή Πανεπιστημίου Δημήτρη, ερωτεύονται παντρέυονται αλλά η μικρή αθώα και μη προετοιμασμένη για τα δεινά του γάμου Αλίκη αποφασίζει ότι θέλει να συνεχίσει το σχολείο. Γράφεται κρυφά σ'αυτό,  θέλει να προσλάβει  προγυμναστή-καθηγητή να της κάνει φροντιστήριο- και τελικά μπλέκεται σε έναν φαύλο κύκλο χάρη στις μισές αλήθειες που λέει στον άντρα της Δημήτρη. Όλα καλά , όλα ανθηρά μέχρι τη σκηνή που ο προγυμναστής με τον οποίο η Αλίκη είχε βρεθεί σε ένα ζαχαροπλαστείο αναφέρει την επόμενη μέρα στο συμβούλιο των καθηγητών και μπροστά στον  σύζυγο Δημήτρη.

- Αν πιστεύετε ότι την εξέθεσα να επανορθώσω, να την αποκαταστήσω.

-Γιατί έγινε τίποτα το ανεπανόρθωτο;Έγινε κανένα συμβάν;

-Όχι τι συμβάν; Μόνο λίγο το χέρι της έπιασα.

συμβάν;Συμβάν; ΣΥΜΒΑΝ;

Και ρωτώ αγαπητοί μου αναγνώστες συμβάν είναι ο έρωτας;; Με κάθε νοηματική απόχρωση που μπορεί να λάβει αυτή η λέξη. 

 Συμβάν είναι να πάθει εγκεφαλικό κανένας,εγώ για παράδειγμα όταν βλέπω κάποια πράγματα που με τρελαίνουν. Συμβάν είναι να πάρει φωτιά κάπου. Αλλά η αγάπη, ο έρωτας, το σέξ δεν είναι συμβάν.

Όσο πιο στενόμυαλη και οπισθοδρομική είναι μια κοινωνία τόσο περισσότερο αργεί να προχωρήσει, να κάνει πρόοδο, σε όλους τους τομείς.Αυτός ο δήθεν καθωσπρεπισμός έχει αρχίσει να γίνεται ενοχλητικός. Όπως έλεγε και η καθηγήτρια του θεάτρου μου "Απελευθέρωση".Ναι απελευθέρωση ρε γαμώτο. Στα πάντα.Μας  μάθανε να λέμε μια που το θυμήθηκα "είμαι αδιάθετη" όταν είναι άντρες μπροστά και να μην λέμε "Έχω περίοδο" λές και είναι κανένα επτασφράγιστο μυστικό που δεν πρέπει να μάθουνε και μιλάμε με κώδικες . Ή λες και είναι προσβλητικό για εκείνους. Για να μην μιλήσω για το άλλο που το έλεγε και συχνά πυκνά μια φίλη "Κατέβηκαν οι Ρώσοι"

Α και τώρα  που είπα για περίοδο να σας συστήσω και έναν νέο blogger που θα μας μιλάει για ιστορίες περιόδου με τον δικό του χιουμοριστικό τρόπο.

Επίσης , το κόλλημα που υπάρχει ότι όποιος καπνίζει είναι και κακός χαρακτήρας που θα παρασύρει το παιδί σου ή οποιονδήποτε άλλο σε καταγώγια και μην σου πώ μπορεί να τον ρίξει και στο τζόγο, στα ναρκωτικά και δε συμμαζεύεται. Ας ηρεμήσουμε λίγο.

Ακόμα, αντιλήψεις από τις δεκαετίες των 70'ς ότι η ομοφυλοφιλία είναι σαν τη χολέρα. Ξεκολλάτε γαμώ το κεφάλι σας μαλάκες. Το ότι κάποιος είναι ομοφυλόφιλος δεν σημαίνει ότι είναι διαστροφικός και κακός. Ίσα ίσα πολλοί ομοφυλόφυλοι επειδή έχουν υποστεί τον ρατσισμό και τον κοινωνικό αποκλεισμό , είναι πιο πρόθυμοι απ'όλους να σε βοηθήσουν, να σε συμβουλεύσουν ,να σε παρηγορήσουν.Για να μην πώ το άλλο, που παλιά νομίζανε ότι το AIDS ήταν η ασθένεια των ομοφυλόφυλων , σύμφωνα βέβαια με τις πηγές και τις εκπομπές(βλ. μηχανή του χρόνου). 

Ας αφήσουμε στην άκρη λοιπόν στερεότυπα και παλιομοδίτικες ιδέες μήπως και κάνουμε καμιά πρόοδο στη ζωή μας, στον κόσμο, στη μαγειρική, στη χειροτεχνία.

Αυτά. Ξέφυγα λίγο.

Τα φιλιά μου!

Λοβ Αδδίκτ

~Καλά Χριστούγεννα~

Έφτασε η πολυαγαπημένη εποχή του χρόνου για πολλούς. Ακούω παντού τραγουδάκια γιορτινά, κόσμος τρέχει αλαφιασμένος στα μαγαζιά για αγορές.Σε λίγους βλέπω πραγματικό χαμόγελο αποτυπωμένο στα χείλη. Ακόμα και στα παιδιά-δεν ξέρω αν φταίει η οικογένεια ή άλλοι παράγοντες όπως οικονομική κρίση και ΜΜΕ που καταστροφολογούν και τρομοκρατούν  - αλλά νομίζω ότι η ζωγραφιά των προσώπων τους έχει κάτι θλιμμένο,μιζεριασμένο.Είμαι στην πατρίδα. Περπατώ σε δρόμους αγαπημένους στολισμένους Χριστουγεννιάτικα.Πέρασα παράξενα Χριστούγεννα στο παρελθόν. Δεν  θέλω να προσδιορίσω τη λέξη "παράξενα" . Δεν έχει ουσία.

 Μεμονωμένα περιστατικά αυτές τις μέρες. Άλλα με γεμίζουν οργή. Άλλα χαρά. Ας ξεκινήσω να αναφέρω ότι ο χαρακτήρας των ανθρώπων βγαίνει σε κάθε έκφανση της κοινωνικής ζωής. Ακόμα και όταν πρόκειται για οδήγηση. Είναι λογικό όταν οδηγάς  σε κεντρικό δρόμο, της Επαρχείας βέβαια αλλά δεν έχει να κάνει, και σε κλείνει μία ξανθιά με τζιπάκι μαύρο και φιμέ τζάμια , λές και ήταν κανένας Μάκης Ψωμιάδης μέσα και σταματάει και απότομα μπροστά σου -προφανώς επειδή είναι ηλίθια- και παραλίγο προκαλώντας ατύχημα κατεβαίνει και σου λέει:

- Για πρόσεχε λίγο.(κουνώντας το χέρι σε στυλάκι "πρόσεχε μην σε πλακώσω")

-Κλείνεις το δρόμο και μιλάς και απο πάνω;

-Άντε βρε μαλακισμένη , έλα στην αστυνομία να τα πούμε.

Τι να πείς  κοπέλα μου; Ότι με έβρισες, ότι έκλεισες την κυκλοφορία,ότι παραλίγο να προκαλέσεις ατύχημα;; Τι απ'όλα;

 Θέλω απλώς να πώ πως ότι και αν συμβαίνει η ευγένεια είναι που ξεχωρίζει τον άνθρωπο από το ζώο.

(Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική)

Παρά το άνωθεν γεγονός ομολογώ πως οι μέρες μου είναι"μέρες παράξενες θαυμάσιες μέρες" . Παιρνάμε καλά, δουλευόμαστε επίσης και ψαρευόμαστε ακόμα καλύτερα . Πλάγιες ατάκες και λέξεις ,αστεία και σοβαρά που γίνονται ένα.Για καλό. Βόλτες σε Ακρόπολη και Θησείο το βράδυ με αγαπημένους "φίλους". Ψιθυριστές φωνές μέσα στο κρύο.Δεν θα πώ άλλα. Όπως έλεγε και η Νένα Μεντή παίζοντας στην παράσταση "Το τρίτο στεφάνι". Είναι ωραία η πουτάνα η ζωή.

Τα γεγονότα που περιγράφω είναι αχρονολόγητα. Χάος, όπως αυτά που σκέφτομαι και νιώθω. Σήμερα ωστόσο σε μία αγαπημένη βόλτα στην πατρίδα , απαθανάτισα κάποια στιγμιότυπα χριστουγεννιάτικα και μη.

Τα παιδιά είναι φοιτητές και τραγουδούν παραδοσιακά τραγούδια και κάλαντα. Έδωσαν μία διαφορετική πνοή και απόχρωση στη λέξη Χριστούγεννα κατακλίζοντας τον πιο κεντρικό δρόμο της πατρίδας με τις  μελωδίες  τους.

Κόσμος επιτέλους έξω από το σπίτι.Το χάος. Όλοι αφήνουμε τις αγορές μας για τελευταία στιγμή.

Είχαν στήσει πάγκο και πωλούσανα χειροποίητα είδη.

Περπατώντας σε κάποιο στενάκι.

"Επιμενίδου" όπως λέμε επέμενε και η ζωή θα σε ανταμείψει.

~Τα σκαλιστά μπαλκόνια~

Έχοντας άγχος επειδή φωτογραφίζω κάποιον χωρίς να τον ρωτήσω. Με καταλαβαίνει.

Με ρωτάει γεμάτος χαμόγελο "Θές άλλη μία;" Εννοείται απαντώ.Φοράει το πιο όμορφο και αληθινό χαμόγελο που έχω δεί.Σ'ευχαριστώ του είπα. Καλές γιορτές μου λέει. Και είχα ένα χαμόγελο σαν εκείνο που μου προκάλεσε ένας σημαντικός άνθρωπος με τις πράξεις και τα λόγια του. Χμμ τα λόγια πρέπει να τα προσέχω.

Μια πεταμένη καραμέλα. Δείγμα του ότι υπήρχαν παιδιά εδώ πρίν λίγο.Άρα υπήρχε ζωή.

Φουσκωτός Άγιος μπαλονόΒασίλης :)

Τσιγκάνα με τα γκί

footsteps

 Να ευχηθώ χρόνια πολλά, καλές γιορτές, καλά Χριστούγεννα πάνω απ'όλα με υγεία και αγάπη. Προκαταβολικές ευχές για τους εορτάζοντες και τις εορτάζουσες. Πολλά φιλιά σε όλους και-όπως έλεγε και η παλιά διαφήμιση γνωστής εταιρίας κινητής τηλεφωνίας-Ζήσε τη στιγμή.

Φιλιά πολλά!
Η λοβ αδδικτ σας.

Κάποιες σκέψεις από την αντίπερα όχθη

Δεν ξέρω σε ποιόν από τους δύο θέλω να γράψω πιο πολύ. Και στους δύο. Όχι ότι σας ήξερα προσωπικά αλλά σας γνώρισα μέσα από τις τραγωδίες σας.Και οι δύο σύμβολα , ορόσημα και δρομοδείκτες ολόκληρων γενεών. Ο ένας έδειχνε τα δόντια του και τα μάτια του τα ολογάλανα πέταγαν φωτιές μέσα από τα τραγούδια του. Ο δεύτερος ένα ανυποψίαστο παιδί , καλό παιδί - όπως έλεγαν όλοι- που βρήκε τραγικό θάνατο και αποτέλεσε σημαία για μια ολόκληρη νεολαία και για μια γενιά που σιγά σιγά συνειδητοποιούσε τι θα έβρισκε μπροστά της.

Θέλω τόσο να αποστασιοποιηθώ από τα γεγονότα αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει. Θα ήθελα να μιλήσω για τον καθένα ξεχωριστά αλλά αυτή η μέρα είναι δική τους. Σφραγισμένη με τον χαμό και των δυό.

Ήσουν  μουσικός. Οι φίλοι σου όπως έμαθα σε φωνάζανε Παυλάκη και ήσουν γελαστό παιδί. Θυμάμαι σε πρωτογνώρισα μέσα από τα μάτια του μπαμπά μου. Δεν ήταν ο ροκάς με τα μακριά μαλλιά και τα ξεσκισμένα τζήν αλλά το ροκ το είχε μέσα στη ψυχή του. Είχε και ένα πικάπ και θυμάμαι πιτσιρίκι που ήμουν ακούγαμε τα τραγούδια σου παρέα. Δεν είχα και πολλά χρόνια ζωής στην καμπούρα μου και μ'άρεσε θυμάμαι χωρίς να καταλάβαίνω και πολύ καλά τους στίχους το " Ο Μπάμπης ο Φλού". Η μουσική του ήταν χαρούμενη ομολογουμένως. Μετά στην εφηβεία που έπεσα στα σκληρά συναισθήματα άρχισα να ακούω τα πολύ ερωτικά σου κομμάτια. Θυμάμαι βράδια ατελείωτα που πέρασα ακούγοντας το "Να μ'αγαπάς" . Αναρωτιέμαι απίστευτα αν το έγραψες για την Γιόλα . Αλλά η περιέργεια δεν είναι καλό πράγμα. Και εσύ είχες περιέργεια να ζήσεις τη ζωή όχι με το κουτάλι , με την κουτάλα  και σε βρήκε η λευκή κακιά μάγισσα. Μάγισσα γιατί μπορεί να σου έδινε στιγμιαίες δόσεις ευφορίας αλλά έτρωγε τα σωθικά σου. Πολλοί έπεσαν να κατηγορήσουν τη Γιόλα. Είπαν ότι εκείνη σ' έφερε κοντά στη λευκή καταστροφή. Δεν ξέρω την αλήθεια. Μόνο εσύ και εκείνη. Πάντως αν κρίνω από αυτά που άκουσα δεν θα θέλεις να την κατηγορούν. Σε κανέναν δεν αρέσει να κατηγορούν ανθρώπους που αγαπάει. Λένε οι φωνές ότι την αγαπούσες απίστευτα πολύ. Έπεφτες και στη φωτιά για 'κείνη. Λένε ακόμα ότι εσύ ήσουν ήλιος ολάνθιστος , φωτεινή και αισιόδοξη προσωπικότητα και εκείνη το ετερώνυμο σου. Σκοτεινό βλέμμα , ζωή μέσα στα σκοτάδια.Αλλά γιατί στα λέω όλα αυτά Παύλο; Γιατί σου εξιστορώ τη ζωή σου; Μήπως είμαι αγγελιαφόρος που πατά πότε εδώ και πότε εκεί; Θυμάμαι πάντως που μου είχε πεί ο πατέρας μου πόσο καλός ήσουν στη σκηνή. Σε είχε δεί σε ένα μαγαζί εν ονόματι "Κύτταρό" και τότε. Υπάρχει και σήμερα. Νοσταλγώ αυτά που έζησε εκείνος και ας ήταν δύσκολες εποχές τότε. Νοσταλγώ πράγματα που δεν έζησα. A ρε Παύλο πώς μας βλέπεις από 'κει πάνω; Χαλάσαμε πολύ έτσι; Ήταν ωραίες εποχές τότε . Μπορεί να κυκλόφορούσε η πρέζα και να έπαιρνε θύματα στο λαιμό της , αλλά τουλάχιστον τότε δεν φοβόσουν . Δεν φοβόσουν μη χρεωκοπήσει η χώρα σου , μη δεν έχεις φαί να φάς, μη σου κόψουν το ρεύμα και καείς ένα βράδυ που ζεσταινόσουν στο μαγκάλι. Έτσι δεν είναι; Τότε Παύλο μου , δεν φοβόσουν να βγείς το βράδυ μια βόλτα στα Εξάρχεια. Και εσύ και το Κατερινάκι και ο Νικόλας ζούσατε μέρα νύχτα εκεί.Δεν κινδυνεύατε όμως. Θυμάσαι Παύλο μου τι έγινε πρίν μερικά χρόνια; Σκότωσαν ένα παιδί. Ήταν παιδί. Παιδί. Παιδί. Αν ήσουν εδώ τι θα έλεγες για όλα αυτά; 

Σκέφτομαι τον στίχο σου. Δεν υπερασπίζω κανένα. Αλλά με τις ζωές των ανθρώπων δεν παίζουνε. Και aστυνομικό να σκοτώνανε δεν θα συμφωνούσα . Μιλάμε για ζωές εδώ , όχι για video games.

Στίχοι σου μου έρχονται σκορπισμένοι στο νου.

Πρίν λίγες μέρες σιγοψυθίριζα " ώπα κρίμα το παιδί / ό,τι κάτσει και ό,τι ερθεί / ασ'τη καρδιά σου να τα πεί/ εδώ στη κόμπανία."

Κάποτε έλεγα "'Οταν θ'αγαπήσεις το γέλιο σου και την αναπνοή σου / και δείς πως κάτι έχεις να μας πείς."

Σήμερα πρέπει να θυμόμαστε "Υπερασπίσου το παιδί / γιατί αν γλιτώσει το παιδί / υπάρχει ελπίδα.

Ήταν παιδί δεκαπέντε χρονών . Aπό καλή οικογένεια και εύπορη. Το δεύτερο δεν έχει σημασία. Η μέχρι τώρα πείρα μου δείχνει ότι τα λεφτά δεν σε κάνουν άνθρωπο. Μου το υπενθύμισε και μία φίλη που γνώρισα -ουσιαστικά πρόσφατα- αλλά έβαλα απευθείας στην καρδιά μου . Δεν είχες τελειώσει το σχολείο . Ήσουν μαθητούδι. Όταν άκουσα το γεγονός ένιωσα οργή φωτιά μέσα μου . Μια ολόκληρη γενιά ένιωσε οργή . Δεν ξέρω αν βρέθηκες στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή. Λέγανε όλοι πάντως πως ήσουν τρομερό παιδί . Με τα ενδιαφέροντα σου , πήγαινες γήπεδο λέγανε και αγαπούσες τα γράμματα . Κρατάω αυτό . Είναι δύσκολο εώς πιθανώς ακατόρθωτο άνθρωπος που αγαπά τα γράμματα και τις τέχνες να είναι κακός άνθρωπος. Κακός άνθρωπος είναι αυτός που προκαλεί βία.Είτε μιλάμε για βιαιοπραξίες ενάντια σε  κάποιον πολίτη είτε για βιαιοπραξίες ενάντια σε  αστυνομικό.Είχε αρχίσει τότε η κρίση. Θυμάσαι ; Και εγώ μαθητούδι ήμουν. Κρίση ανθρωπιάς πρώτα πρώτα και μετά όλα τ'άλλα.Έπεσες νεκρός από πυρά αστυνομικού . Ποτέ δεν πίστευα ότι μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο. Δεν ξέρω ποιός φταίει και δεν είμαι εδώ για να επιρρίψω ευθύνες. Αλλά σκέφτομαι πως  οι μάχες είναι καθημερινές.Σήμερα κάποιοι παλεύουν να τα φέρουν βόλτα με 500 ευρώ . Τα συναισθήματα του χαμού σου συντριπτικά για όλη την Ελλάδα. Όχι μόνο για πολιτικά βαμμένους γιατί το είπανε και αυτό. Για όλους ανεξαιρέτως. Μπορούσε να είναι οποιοδήποτε παιδί . Θα δανειστώ ένα στίχο της Κατερίνας "Δεν είναι που θέλω να ζήσω , είναι το γαμώτο που δεν έζησα." Δεν ξέρω αν το σκέφτεσαι ποτέ αυτό εκεί πάνω. Πάντως είναι ελπιδοφόρα η υπόσταση σου.Τόσοι νέοι είδαν την ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει  προς το καλύτερο με εσένα.Να προσέχεις μικρέ πρίγκηπα .

 Σήμερα , κάποιοι έκαναν επεισόδια. Η μέρα σας, η δική σας μέρα , η μέρα που σας χάσαμε έγινε και μέρα εναντίωσης στην λιτότητα που βιώνουν οι πολίτες. Έγινε και μέρα της μικρής Σάρας -που χάθηκε επειδή κάηκε ζεσταίνοντας τον εαυτό της με ένα μαγκάλι επειδή δεν είχαν ηλεκτρικό στο σπίτι-έγινε μέρα των φοιτητών που αδημονούν να ανοίξει το Πανεπιστήμιο τους αλλά καταπατάται το δικαίωμα τους στη μόρφωση , το πιό σημαντικό απ'όλα τ'αγαθά.Η σημερινή είναι μέρα ενθύμησης των κοινωνικών προβλημάτων που καραδοκούν- όπως τα ναρκωτικά .

Τα ΜΜΕ δεν μίλησαν για καταστροφές στην πόλη.Χαίρομαι γι'αυτό.Δεν είναι λύση να καταστρέφεις την πόλη σου. Κατανοώ την οργή , την αδικία. Όλοι θέλουμε χειροπιαστές λύσεις στα προβλήματα μας.

Καληνύχτα και στους δύο πρίγκηπες. Όχι άλλα δάκρυα. Μας λείπετε. Να προσέχετε ο ένας τον άλλο.

Θέλω να δώ φαντασία στην εξουσία Παύλο. Θέλω να δώ δικαιοσύνη Αλέξη.

Ευελπιστώ σε ένα καλύτερο κόσμο.Όπως τον ονειρευτήκατε και εσείς.

Μέχρι τότε όμως λέω απλώς αγάπη. Μόνο αυτή θα μας σώσει.

ΥΓ:Την ιδέα για τις επιστολές πήρα από την σελίδα του Παύλου Σιδηρόπουλου στο facebook η οποία προτείνει να γράψουμε απόψε τι θα θέλαμε να του πούμε εάν τον συναντούσαμε. Η σελίδα είναι αυτή. Βέβαια η μέρα είναι του Παύλου και του Αλέξη. Γι'αυτό και οι δύο πρίγκηπες, οι αδικοχαμένοι συνυπάρχουν σε τούτο το άρθρο.

Ένα μικρό παραλλήρημα

Είναι κάτι μέρες σαν και τη σημερινή που αισθάνομαι την ανάγκη να εξωτερικεύσω μονοκόματες σκέψεις που αν τις κρατήσω λίγο ακόμα μέσα μου νιώθω πως θα με πνίξουν.

Χθές το βράδυ και σήμερα όλη μέρα είναι κάποιοι στίχοι που μου ροκανίζουν το μυαλό

τόσο μα τόσο πολύ. Ίσως είναι και κάποιες καταστάσεις που μου προξενούν το σιγοψυθίρισμα αυτών των στίχων.

Στίχοι του Παύλου Σιδηρόπουλου , που όπως μου θύμισε μία πολύ καλή φίλη σαν 6 Δεκεμβρίου δυστυχώς τον χάσαμε .Τον χάσαμε τον Πρίγκηπα.

Τον Πρίγκηπα, που περίπου πρίν δύο χρόνια έμαθα από τον πατέρα μου 

ότι τον είχε δεί ζωντανά να τραγουδάει.

Λένε οι στίχοι του λοιπόν

κάπως προκλητικά

μα με τέτοια αληθοφάνεια

Η γκομενά σου είναι χαζή

και 'συ μοιαζείς με τσόντα

υπαλληλάκος δηλαδή 

της τάξης τρείς και ογδόντα.

Στίχοι που αν είχες το θράσος που πρέπει 

θα τους έλεγες κατάμουτρα 

σε κάποιους.

Αλλά δεν βαριέσαι.

Αν του τα έλεγες κατάμουτρα

δεν θα ξεσπούσες στο χαρτί

ή στην οθόνη.

Λίγη τεχνολογία δρόμος.

Άν και το μολύβι ομολογουμένως έχει άλλη γοητεία.

~*~

Θέλω να βγώ

και να φωνάξω στον ουρανό

σ'αγαπώ

για να νιώσω

την ανθρώπινη μου ύπαρξη

μέχρι την τελευταία

ρανίδα του κορμιού μου

*

Θέλω ν'αρχίσω να ουρλιάζω

τ'ανείπωτα λόγια

που κλαίνε με λυγμούς

στο μοναχικό δωμάτιο

του φρενήρους 

απ'τη μοναξιά

μυαλού μου

*

Θέλω να ξορκίσω δαίμονες 

που φύλαγα επτασφράγιστα

μέσα στο σκοτάδι μου

χωρίς αστέρι να πιαστώ

*

Θέλω με τα μάτια να ξορκίσω 

τα σκοτάδια 

στα οποία με παγιδεύεις

και να τυφλωθώ μόνο από ήλιους

Ήλιους που πετούσανε τα μάτια σου

Τα ζωηρά σου μάτια