Μικρές εμμονές και κοινωνικοί προβληματισμοί

 Ο κινηματογράφος είναι μεγάλη αγάπη. Θυμάμαι από παλιά , από παιδί που η μητέρα μου με πήγαινε κινηματογράφο και βλέπαμε διάφορες ταινίες. Μία από τις λίγες που θυμάμαι  αμυδρά από την περασμένη ανεπιστρεπτί παιδική ηλικία είναι "Ο Τιτανικός". Ωστόσο στη μεγάλη γκάμα ταινιών που έβλεπα όταν ήμουν 9χρονο ανήκαν και πολλές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου.Από την αδερφή του πατέρα μου , πήρα την αγάπη για την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Μπορεί το Αλικάκι να μήν ήταν η αρτιότερη υποκριτικά ηθοποιός ωστόσο σε κέρδιζε.

  Σήμερα αναβίωσα μερικές μνήμες από το παρελθόν παρακολουθώντας την ταινία "Χτυποκάρδια στο Θρανίο" όπου -φαντάζομαι οι περισσότεροι γνωρίζετε το στόρυ- η Αλίκη υποδύεται την μαθήτρια η οποία επιδίδεται στο σκασιαρχείο παριστάνοντας την άρρωστη. Έτσι γνωρίζει τον γιατρό και καθηγητή Πανεπιστημίου Δημήτρη, ερωτεύονται παντρέυονται αλλά η μικρή αθώα και μη προετοιμασμένη για τα δεινά του γάμου Αλίκη αποφασίζει ότι θέλει να συνεχίσει το σχολείο. Γράφεται κρυφά σ'αυτό,  θέλει να προσλάβει  προγυμναστή-καθηγητή να της κάνει φροντιστήριο- και τελικά μπλέκεται σε έναν φαύλο κύκλο χάρη στις μισές αλήθειες που λέει στον άντρα της Δημήτρη. Όλα καλά , όλα ανθηρά μέχρι τη σκηνή που ο προγυμναστής με τον οποίο η Αλίκη είχε βρεθεί σε ένα ζαχαροπλαστείο αναφέρει την επόμενη μέρα στο συμβούλιο των καθηγητών και μπροστά στον  σύζυγο Δημήτρη.

- Αν πιστεύετε ότι την εξέθεσα να επανορθώσω, να την αποκαταστήσω.

-Γιατί έγινε τίποτα το ανεπανόρθωτο;Έγινε κανένα συμβάν;

-Όχι τι συμβάν; Μόνο λίγο το χέρι της έπιασα.

συμβάν;Συμβάν; ΣΥΜΒΑΝ;

Και ρωτώ αγαπητοί μου αναγνώστες συμβάν είναι ο έρωτας;; Με κάθε νοηματική απόχρωση που μπορεί να λάβει αυτή η λέξη. 

 Συμβάν είναι να πάθει εγκεφαλικό κανένας,εγώ για παράδειγμα όταν βλέπω κάποια πράγματα που με τρελαίνουν. Συμβάν είναι να πάρει φωτιά κάπου. Αλλά η αγάπη, ο έρωτας, το σέξ δεν είναι συμβάν.

Όσο πιο στενόμυαλη και οπισθοδρομική είναι μια κοινωνία τόσο περισσότερο αργεί να προχωρήσει, να κάνει πρόοδο, σε όλους τους τομείς.Αυτός ο δήθεν καθωσπρεπισμός έχει αρχίσει να γίνεται ενοχλητικός. Όπως έλεγε και η καθηγήτρια του θεάτρου μου "Απελευθέρωση".Ναι απελευθέρωση ρε γαμώτο. Στα πάντα.Μας  μάθανε να λέμε μια που το θυμήθηκα "είμαι αδιάθετη" όταν είναι άντρες μπροστά και να μην λέμε "Έχω περίοδο" λές και είναι κανένα επτασφράγιστο μυστικό που δεν πρέπει να μάθουνε και μιλάμε με κώδικες . Ή λες και είναι προσβλητικό για εκείνους. Για να μην μιλήσω για το άλλο που το έλεγε και συχνά πυκνά μια φίλη "Κατέβηκαν οι Ρώσοι"

Α και τώρα  που είπα για περίοδο να σας συστήσω και έναν νέο blogger που θα μας μιλάει για ιστορίες περιόδου με τον δικό του χιουμοριστικό τρόπο.

Επίσης , το κόλλημα που υπάρχει ότι όποιος καπνίζει είναι και κακός χαρακτήρας που θα παρασύρει το παιδί σου ή οποιονδήποτε άλλο σε καταγώγια και μην σου πώ μπορεί να τον ρίξει και στο τζόγο, στα ναρκωτικά και δε συμμαζεύεται. Ας ηρεμήσουμε λίγο.

Ακόμα, αντιλήψεις από τις δεκαετίες των 70'ς ότι η ομοφυλοφιλία είναι σαν τη χολέρα. Ξεκολλάτε γαμώ το κεφάλι σας μαλάκες. Το ότι κάποιος είναι ομοφυλόφιλος δεν σημαίνει ότι είναι διαστροφικός και κακός. Ίσα ίσα πολλοί ομοφυλόφυλοι επειδή έχουν υποστεί τον ρατσισμό και τον κοινωνικό αποκλεισμό , είναι πιο πρόθυμοι απ'όλους να σε βοηθήσουν, να σε συμβουλεύσουν ,να σε παρηγορήσουν.Για να μην πώ το άλλο, που παλιά νομίζανε ότι το AIDS ήταν η ασθένεια των ομοφυλόφυλων , σύμφωνα βέβαια με τις πηγές και τις εκπομπές(βλ. μηχανή του χρόνου). 

Ας αφήσουμε στην άκρη λοιπόν στερεότυπα και παλιομοδίτικες ιδέες μήπως και κάνουμε καμιά πρόοδο στη ζωή μας, στον κόσμο, στη μαγειρική, στη χειροτεχνία.

Αυτά. Ξέφυγα λίγο.

Τα φιλιά μου!

Λοβ Αδδίκτ

~Καλά Χριστούγεννα~

Έφτασε η πολυαγαπημένη εποχή του χρόνου για πολλούς. Ακούω παντού τραγουδάκια γιορτινά, κόσμος τρέχει αλαφιασμένος στα μαγαζιά για αγορές.Σε λίγους βλέπω πραγματικό χαμόγελο αποτυπωμένο στα χείλη. Ακόμα και στα παιδιά-δεν ξέρω αν φταίει η οικογένεια ή άλλοι παράγοντες όπως οικονομική κρίση και ΜΜΕ που καταστροφολογούν και τρομοκρατούν  - αλλά νομίζω ότι η ζωγραφιά των προσώπων τους έχει κάτι θλιμμένο,μιζεριασμένο.Είμαι στην πατρίδα. Περπατώ σε δρόμους αγαπημένους στολισμένους Χριστουγεννιάτικα.Πέρασα παράξενα Χριστούγεννα στο παρελθόν. Δεν  θέλω να προσδιορίσω τη λέξη "παράξενα" . Δεν έχει ουσία.

 Μεμονωμένα περιστατικά αυτές τις μέρες. Άλλα με γεμίζουν οργή. Άλλα χαρά. Ας ξεκινήσω να αναφέρω ότι ο χαρακτήρας των ανθρώπων βγαίνει σε κάθε έκφανση της κοινωνικής ζωής. Ακόμα και όταν πρόκειται για οδήγηση. Είναι λογικό όταν οδηγάς  σε κεντρικό δρόμο, της Επαρχείας βέβαια αλλά δεν έχει να κάνει, και σε κλείνει μία ξανθιά με τζιπάκι μαύρο και φιμέ τζάμια , λές και ήταν κανένας Μάκης Ψωμιάδης μέσα και σταματάει και απότομα μπροστά σου -προφανώς επειδή είναι ηλίθια- και παραλίγο προκαλώντας ατύχημα κατεβαίνει και σου λέει:

- Για πρόσεχε λίγο.(κουνώντας το χέρι σε στυλάκι "πρόσεχε μην σε πλακώσω")

-Κλείνεις το δρόμο και μιλάς και απο πάνω;

-Άντε βρε μαλακισμένη , έλα στην αστυνομία να τα πούμε.

Τι να πείς  κοπέλα μου; Ότι με έβρισες, ότι έκλεισες την κυκλοφορία,ότι παραλίγο να προκαλέσεις ατύχημα;; Τι απ'όλα;

 Θέλω απλώς να πώ πως ότι και αν συμβαίνει η ευγένεια είναι που ξεχωρίζει τον άνθρωπο από το ζώο.

(Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική)

Παρά το άνωθεν γεγονός ομολογώ πως οι μέρες μου είναι"μέρες παράξενες θαυμάσιες μέρες" . Παιρνάμε καλά, δουλευόμαστε επίσης και ψαρευόμαστε ακόμα καλύτερα . Πλάγιες ατάκες και λέξεις ,αστεία και σοβαρά που γίνονται ένα.Για καλό. Βόλτες σε Ακρόπολη και Θησείο το βράδυ με αγαπημένους "φίλους". Ψιθυριστές φωνές μέσα στο κρύο.Δεν θα πώ άλλα. Όπως έλεγε και η Νένα Μεντή παίζοντας στην παράσταση "Το τρίτο στεφάνι". Είναι ωραία η πουτάνα η ζωή.

Τα γεγονότα που περιγράφω είναι αχρονολόγητα. Χάος, όπως αυτά που σκέφτομαι και νιώθω. Σήμερα ωστόσο σε μία αγαπημένη βόλτα στην πατρίδα , απαθανάτισα κάποια στιγμιότυπα χριστουγεννιάτικα και μη.

Τα παιδιά είναι φοιτητές και τραγουδούν παραδοσιακά τραγούδια και κάλαντα. Έδωσαν μία διαφορετική πνοή και απόχρωση στη λέξη Χριστούγεννα κατακλίζοντας τον πιο κεντρικό δρόμο της πατρίδας με τις  μελωδίες  τους.

Κόσμος επιτέλους έξω από το σπίτι.Το χάος. Όλοι αφήνουμε τις αγορές μας για τελευταία στιγμή.

Είχαν στήσει πάγκο και πωλούσανα χειροποίητα είδη.

Περπατώντας σε κάποιο στενάκι.

"Επιμενίδου" όπως λέμε επέμενε και η ζωή θα σε ανταμείψει.

~Τα σκαλιστά μπαλκόνια~

Έχοντας άγχος επειδή φωτογραφίζω κάποιον χωρίς να τον ρωτήσω. Με καταλαβαίνει.

Με ρωτάει γεμάτος χαμόγελο "Θές άλλη μία;" Εννοείται απαντώ.Φοράει το πιο όμορφο και αληθινό χαμόγελο που έχω δεί.Σ'ευχαριστώ του είπα. Καλές γιορτές μου λέει. Και είχα ένα χαμόγελο σαν εκείνο που μου προκάλεσε ένας σημαντικός άνθρωπος με τις πράξεις και τα λόγια του. Χμμ τα λόγια πρέπει να τα προσέχω.

Μια πεταμένη καραμέλα. Δείγμα του ότι υπήρχαν παιδιά εδώ πρίν λίγο.Άρα υπήρχε ζωή.

Φουσκωτός Άγιος μπαλονόΒασίλης :)

Τσιγκάνα με τα γκί

footsteps

 Να ευχηθώ χρόνια πολλά, καλές γιορτές, καλά Χριστούγεννα πάνω απ'όλα με υγεία και αγάπη. Προκαταβολικές ευχές για τους εορτάζοντες και τις εορτάζουσες. Πολλά φιλιά σε όλους και-όπως έλεγε και η παλιά διαφήμιση γνωστής εταιρίας κινητής τηλεφωνίας-Ζήσε τη στιγμή.

Φιλιά πολλά!
Η λοβ αδδικτ σας.

Κάποιες σκέψεις από την αντίπερα όχθη

Δεν ξέρω σε ποιόν από τους δύο θέλω να γράψω πιο πολύ. Και στους δύο. Όχι ότι σας ήξερα προσωπικά αλλά σας γνώρισα μέσα από τις τραγωδίες σας.Και οι δύο σύμβολα , ορόσημα και δρομοδείκτες ολόκληρων γενεών. Ο ένας έδειχνε τα δόντια του και τα μάτια του τα ολογάλανα πέταγαν φωτιές μέσα από τα τραγούδια του. Ο δεύτερος ένα ανυποψίαστο παιδί , καλό παιδί - όπως έλεγαν όλοι- που βρήκε τραγικό θάνατο και αποτέλεσε σημαία για μια ολόκληρη νεολαία και για μια γενιά που σιγά σιγά συνειδητοποιούσε τι θα έβρισκε μπροστά της.

Θέλω τόσο να αποστασιοποιηθώ από τα γεγονότα αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει. Θα ήθελα να μιλήσω για τον καθένα ξεχωριστά αλλά αυτή η μέρα είναι δική τους. Σφραγισμένη με τον χαμό και των δυό.

Ήσουν  μουσικός. Οι φίλοι σου όπως έμαθα σε φωνάζανε Παυλάκη και ήσουν γελαστό παιδί. Θυμάμαι σε πρωτογνώρισα μέσα από τα μάτια του μπαμπά μου. Δεν ήταν ο ροκάς με τα μακριά μαλλιά και τα ξεσκισμένα τζήν αλλά το ροκ το είχε μέσα στη ψυχή του. Είχε και ένα πικάπ και θυμάμαι πιτσιρίκι που ήμουν ακούγαμε τα τραγούδια σου παρέα. Δεν είχα και πολλά χρόνια ζωής στην καμπούρα μου και μ'άρεσε θυμάμαι χωρίς να καταλάβαίνω και πολύ καλά τους στίχους το " Ο Μπάμπης ο Φλού". Η μουσική του ήταν χαρούμενη ομολογουμένως. Μετά στην εφηβεία που έπεσα στα σκληρά συναισθήματα άρχισα να ακούω τα πολύ ερωτικά σου κομμάτια. Θυμάμαι βράδια ατελείωτα που πέρασα ακούγοντας το "Να μ'αγαπάς" . Αναρωτιέμαι απίστευτα αν το έγραψες για την Γιόλα . Αλλά η περιέργεια δεν είναι καλό πράγμα. Και εσύ είχες περιέργεια να ζήσεις τη ζωή όχι με το κουτάλι , με την κουτάλα  και σε βρήκε η λευκή κακιά μάγισσα. Μάγισσα γιατί μπορεί να σου έδινε στιγμιαίες δόσεις ευφορίας αλλά έτρωγε τα σωθικά σου. Πολλοί έπεσαν να κατηγορήσουν τη Γιόλα. Είπαν ότι εκείνη σ' έφερε κοντά στη λευκή καταστροφή. Δεν ξέρω την αλήθεια. Μόνο εσύ και εκείνη. Πάντως αν κρίνω από αυτά που άκουσα δεν θα θέλεις να την κατηγορούν. Σε κανέναν δεν αρέσει να κατηγορούν ανθρώπους που αγαπάει. Λένε οι φωνές ότι την αγαπούσες απίστευτα πολύ. Έπεφτες και στη φωτιά για 'κείνη. Λένε ακόμα ότι εσύ ήσουν ήλιος ολάνθιστος , φωτεινή και αισιόδοξη προσωπικότητα και εκείνη το ετερώνυμο σου. Σκοτεινό βλέμμα , ζωή μέσα στα σκοτάδια.Αλλά γιατί στα λέω όλα αυτά Παύλο; Γιατί σου εξιστορώ τη ζωή σου; Μήπως είμαι αγγελιαφόρος που πατά πότε εδώ και πότε εκεί; Θυμάμαι πάντως που μου είχε πεί ο πατέρας μου πόσο καλός ήσουν στη σκηνή. Σε είχε δεί σε ένα μαγαζί εν ονόματι "Κύτταρό" και τότε. Υπάρχει και σήμερα. Νοσταλγώ αυτά που έζησε εκείνος και ας ήταν δύσκολες εποχές τότε. Νοσταλγώ πράγματα που δεν έζησα. A ρε Παύλο πώς μας βλέπεις από 'κει πάνω; Χαλάσαμε πολύ έτσι; Ήταν ωραίες εποχές τότε . Μπορεί να κυκλόφορούσε η πρέζα και να έπαιρνε θύματα στο λαιμό της , αλλά τουλάχιστον τότε δεν φοβόσουν . Δεν φοβόσουν μη χρεωκοπήσει η χώρα σου , μη δεν έχεις φαί να φάς, μη σου κόψουν το ρεύμα και καείς ένα βράδυ που ζεσταινόσουν στο μαγκάλι. Έτσι δεν είναι; Τότε Παύλο μου , δεν φοβόσουν να βγείς το βράδυ μια βόλτα στα Εξάρχεια. Και εσύ και το Κατερινάκι και ο Νικόλας ζούσατε μέρα νύχτα εκεί.Δεν κινδυνεύατε όμως. Θυμάσαι Παύλο μου τι έγινε πρίν μερικά χρόνια; Σκότωσαν ένα παιδί. Ήταν παιδί. Παιδί. Παιδί. Αν ήσουν εδώ τι θα έλεγες για όλα αυτά; 

Σκέφτομαι τον στίχο σου. Δεν υπερασπίζω κανένα. Αλλά με τις ζωές των ανθρώπων δεν παίζουνε. Και aστυνομικό να σκοτώνανε δεν θα συμφωνούσα . Μιλάμε για ζωές εδώ , όχι για video games.

Στίχοι σου μου έρχονται σκορπισμένοι στο νου.

Πρίν λίγες μέρες σιγοψυθίριζα " ώπα κρίμα το παιδί / ό,τι κάτσει και ό,τι ερθεί / ασ'τη καρδιά σου να τα πεί/ εδώ στη κόμπανία."

Κάποτε έλεγα "'Οταν θ'αγαπήσεις το γέλιο σου και την αναπνοή σου / και δείς πως κάτι έχεις να μας πείς."

Σήμερα πρέπει να θυμόμαστε "Υπερασπίσου το παιδί / γιατί αν γλιτώσει το παιδί / υπάρχει ελπίδα.

Ήταν παιδί δεκαπέντε χρονών . Aπό καλή οικογένεια και εύπορη. Το δεύτερο δεν έχει σημασία. Η μέχρι τώρα πείρα μου δείχνει ότι τα λεφτά δεν σε κάνουν άνθρωπο. Μου το υπενθύμισε και μία φίλη που γνώρισα -ουσιαστικά πρόσφατα- αλλά έβαλα απευθείας στην καρδιά μου . Δεν είχες τελειώσει το σχολείο . Ήσουν μαθητούδι. Όταν άκουσα το γεγονός ένιωσα οργή φωτιά μέσα μου . Μια ολόκληρη γενιά ένιωσε οργή . Δεν ξέρω αν βρέθηκες στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή. Λέγανε όλοι πάντως πως ήσουν τρομερό παιδί . Με τα ενδιαφέροντα σου , πήγαινες γήπεδο λέγανε και αγαπούσες τα γράμματα . Κρατάω αυτό . Είναι δύσκολο εώς πιθανώς ακατόρθωτο άνθρωπος που αγαπά τα γράμματα και τις τέχνες να είναι κακός άνθρωπος. Κακός άνθρωπος είναι αυτός που προκαλεί βία.Είτε μιλάμε για βιαιοπραξίες ενάντια σε  κάποιον πολίτη είτε για βιαιοπραξίες ενάντια σε  αστυνομικό.Είχε αρχίσει τότε η κρίση. Θυμάσαι ; Και εγώ μαθητούδι ήμουν. Κρίση ανθρωπιάς πρώτα πρώτα και μετά όλα τ'άλλα.Έπεσες νεκρός από πυρά αστυνομικού . Ποτέ δεν πίστευα ότι μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο. Δεν ξέρω ποιός φταίει και δεν είμαι εδώ για να επιρρίψω ευθύνες. Αλλά σκέφτομαι πως  οι μάχες είναι καθημερινές.Σήμερα κάποιοι παλεύουν να τα φέρουν βόλτα με 500 ευρώ . Τα συναισθήματα του χαμού σου συντριπτικά για όλη την Ελλάδα. Όχι μόνο για πολιτικά βαμμένους γιατί το είπανε και αυτό. Για όλους ανεξαιρέτως. Μπορούσε να είναι οποιοδήποτε παιδί . Θα δανειστώ ένα στίχο της Κατερίνας "Δεν είναι που θέλω να ζήσω , είναι το γαμώτο που δεν έζησα." Δεν ξέρω αν το σκέφτεσαι ποτέ αυτό εκεί πάνω. Πάντως είναι ελπιδοφόρα η υπόσταση σου.Τόσοι νέοι είδαν την ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει  προς το καλύτερο με εσένα.Να προσέχεις μικρέ πρίγκηπα .

 Σήμερα , κάποιοι έκαναν επεισόδια. Η μέρα σας, η δική σας μέρα , η μέρα που σας χάσαμε έγινε και μέρα εναντίωσης στην λιτότητα που βιώνουν οι πολίτες. Έγινε και μέρα της μικρής Σάρας -που χάθηκε επειδή κάηκε ζεσταίνοντας τον εαυτό της με ένα μαγκάλι επειδή δεν είχαν ηλεκτρικό στο σπίτι-έγινε μέρα των φοιτητών που αδημονούν να ανοίξει το Πανεπιστήμιο τους αλλά καταπατάται το δικαίωμα τους στη μόρφωση , το πιό σημαντικό απ'όλα τ'αγαθά.Η σημερινή είναι μέρα ενθύμησης των κοινωνικών προβλημάτων που καραδοκούν- όπως τα ναρκωτικά .

Τα ΜΜΕ δεν μίλησαν για καταστροφές στην πόλη.Χαίρομαι γι'αυτό.Δεν είναι λύση να καταστρέφεις την πόλη σου. Κατανοώ την οργή , την αδικία. Όλοι θέλουμε χειροπιαστές λύσεις στα προβλήματα μας.

Καληνύχτα και στους δύο πρίγκηπες. Όχι άλλα δάκρυα. Μας λείπετε. Να προσέχετε ο ένας τον άλλο.

Θέλω να δώ φαντασία στην εξουσία Παύλο. Θέλω να δώ δικαιοσύνη Αλέξη.

Ευελπιστώ σε ένα καλύτερο κόσμο.Όπως τον ονειρευτήκατε και εσείς.

Μέχρι τότε όμως λέω απλώς αγάπη. Μόνο αυτή θα μας σώσει.

ΥΓ:Την ιδέα για τις επιστολές πήρα από την σελίδα του Παύλου Σιδηρόπουλου στο facebook η οποία προτείνει να γράψουμε απόψε τι θα θέλαμε να του πούμε εάν τον συναντούσαμε. Η σελίδα είναι αυτή. Βέβαια η μέρα είναι του Παύλου και του Αλέξη. Γι'αυτό και οι δύο πρίγκηπες, οι αδικοχαμένοι συνυπάρχουν σε τούτο το άρθρο.

Ένα μικρό παραλλήρημα

Είναι κάτι μέρες σαν και τη σημερινή που αισθάνομαι την ανάγκη να εξωτερικεύσω μονοκόματες σκέψεις που αν τις κρατήσω λίγο ακόμα μέσα μου νιώθω πως θα με πνίξουν.

Χθές το βράδυ και σήμερα όλη μέρα είναι κάποιοι στίχοι που μου ροκανίζουν το μυαλό

τόσο μα τόσο πολύ. Ίσως είναι και κάποιες καταστάσεις που μου προξενούν το σιγοψυθίρισμα αυτών των στίχων.

Στίχοι του Παύλου Σιδηρόπουλου , που όπως μου θύμισε μία πολύ καλή φίλη σαν 6 Δεκεμβρίου δυστυχώς τον χάσαμε .Τον χάσαμε τον Πρίγκηπα.

Τον Πρίγκηπα, που περίπου πρίν δύο χρόνια έμαθα από τον πατέρα μου 

ότι τον είχε δεί ζωντανά να τραγουδάει.

Λένε οι στίχοι του λοιπόν

κάπως προκλητικά

μα με τέτοια αληθοφάνεια

Η γκομενά σου είναι χαζή

και 'συ μοιαζείς με τσόντα

υπαλληλάκος δηλαδή 

της τάξης τρείς και ογδόντα.

Στίχοι που αν είχες το θράσος που πρέπει 

θα τους έλεγες κατάμουτρα 

σε κάποιους.

Αλλά δεν βαριέσαι.

Αν του τα έλεγες κατάμουτρα

δεν θα ξεσπούσες στο χαρτί

ή στην οθόνη.

Λίγη τεχνολογία δρόμος.

Άν και το μολύβι ομολογουμένως έχει άλλη γοητεία.

~*~

Θέλω να βγώ

και να φωνάξω στον ουρανό

σ'αγαπώ

για να νιώσω

την ανθρώπινη μου ύπαρξη

μέχρι την τελευταία

ρανίδα του κορμιού μου

*

Θέλω ν'αρχίσω να ουρλιάζω

τ'ανείπωτα λόγια

που κλαίνε με λυγμούς

στο μοναχικό δωμάτιο

του φρενήρους 

απ'τη μοναξιά

μυαλού μου

*

Θέλω να ξορκίσω δαίμονες 

που φύλαγα επτασφράγιστα

μέσα στο σκοτάδι μου

χωρίς αστέρι να πιαστώ

*

Θέλω με τα μάτια να ξορκίσω 

τα σκοτάδια 

στα οποία με παγιδεύεις

και να τυφλωθώ μόνο από ήλιους

Ήλιους που πετούσανε τα μάτια σου

Τα ζωηρά σου μάτια

"Εσείς μια χούντα θέλετε!"

Τον είδα.Δεν μιλούσε στο τηλέφωνο.Φορούσε μαύρο μπουφάν που  έγραφε "military service".Κοιτούσε  τους επιβάτες ψυχαναγκαστικά. Η ώρα 19:43 τ'απόγευμα.Φώναζε με βίαια και οργισμένη φωνή, θυμάμαι τα λόγια του λέξη προς λέξη "Εσείς μια χούντα χρειάζεστε, όλο κλεψιά και αριστερίστικες μαλακίες είστε."Σηκώνω τα βλέφαρά μου σθεναρά , να δώ ποιός μιλάει με αυτό τον τρόπο,ποιός φωνάζει. Βλέπω κάποιον που κοιτάζει απειλητικά όποιον τολμά να του ρίξει βλέμμα. Προσποιούμαι ότι κοιτάω από το παράθυρο.Μόλις κοιτάει αλλού τον περιεργάζομαι.Μύτη που δεν δείχνει πνευματώδη άνθρωπο,μάτια απλανή χαμένα, ένα σακίδιο στους ώμους , μου δίνει την αίσθηση ανθρώπου που αναμασά σαν γάιδαρος ότι του φυτέψουν στο κεφάλι χωρίς να σκεφτεί.
  Έχω αρχίσει να γίνομαι καχύποπτη με τους πάντες.Αναλογίζομαι αυτό που συνέβη με τον Παύλο Φύσσα, σκέφτομαι τον θάνατο των δύο παιδιών που ανήκαν στον ιδεολογικό άξονα της Χρυσής Αυγής. Δεν θέλω να πιστέψω αυτά που λένε οι καταστραφολόγοι δημοσιογράφοι των δελτίων των οχτώ περί εμφυλίου και διχασμού. Πάντως σίγουρα τα πράγματα έχουν λάβει ασυνήθιστη τροπή. Ο λαός πολιτικά βιάζεται και η βία σε βία οδηγεί. Ο λαός υφίσταται πλύση εγκεφάλου και η πλύση εγκεφάλου οδηγεί σε πράξεις. Πράξεις κακές και βίαιες. Φαύλος κύκλος  όλα.
  Τι θα γινόταν αν κάποιος μέσα στο βαγόνι του έλεγε "Άντε βρε παλιοφασίστα" . Μπορεί και να γινόταν μακελειό. Και που ξέρεις πως δεν είναι κανένας τρελός να βγάλει κανένα πιστόλι να μας γαζώσει ; -τελικά μπορεί να είμαι και φαντασιόπληκτη - .

  Από την άλλη θα μου πείς "που ζούσες ρε κοπελιά τόσο καιρό σε γυάλα;" Όχι σε γυάλα δεν ζούσα αλλά εξοργίζομαι όταν πέρα απ'όλα τ'άλλα πλήττεται ο σεβασμός. Γιατί αυτός ο κύριος δεν σεβάστηκε το γεγονός ότι κάποιοι άνθρωποι μπορεί να είχαν διαφορετικές πολιτικές πεποιθήσεις.Με τον τρόπο του σίγουρα προσβάλλει.Η διαφορετικότητα και η τρέλα δεν είναι κακή αρκεί να μην φτάνουμε στα άκρα.Και δεν αξίζει να φτάνουμε στα άκρα για συμφέροντα και βλέψεις άλλων. Μόνο για τον έρωτα φτάνουμε στα άκρα.
   Καταλήγοντας , είναι τρομερές οι ιστορίες που μπορεί να βιώσει κανείς που κυκλοφορεί στα Μέσα και αλλού, είναι τρομερή η δυναμική των προσωπικοτήτων που μπορούν να συνθέτουν ένα έργο τέχνης , μια πρόζα, μια φωτογραφία ενός βαγονιού του μετρό.Ακόμα είναι πολλά αυτά που με ενοχλούν κοινωνικοπολιτικά αλλά πολύ δύσκολα θα αλλάξουν. Μέχρι τότε σας αφήνω με ένα τραγούδι που αυτή την περίοδο με αντιπροσωπεύει από πολλές απόψεις.

Μου λεν αν φύγω από τον κύκλο θα χαθώ
στα όρια του μοναχά να γυροφέρνω
και πως ο κόσμος είν’ ανήμερο θεριό
κι όταν δαγκώνει εγώ καλά είναι να σωπαίνω

~Μαγική πόλη και ένα αναπάντεχο γεγονός~

Καμιά φορά εκεί που υπάρχει αρμονία, τα πάντα μπορούν να μετατραπούν σε χάος. Χάος που δεν το φτιάχνεις εσύ αλλά σε βρίσκει μόνο του. Το χάος των συναισθημάτων θαρρώ πως ήταν ανέκαθεν και θα είναι για  πάντα το πιο τρομερό χάος που μπορεί να βρεί κανένα. Κάποτε σε μια  θεατρική παράσταση πάνω στην αυλαία έγραφαν κάτι γράμματα "Η ζωή είναι αρμονία , ο θάνατος είναι χάος."¨Πιθανώς να συμβαίνει ταυτόχρονα και το αντίθετο.

   Αλλά έτσι είναι η ζωή μας, γεμάτη μεταπτώσεις και ανυψώσεις , ήλιους και συννεφιές, ζωντανές και νεκρές φύσεις των ψυχών. Σήμερα, ξεκίνησα με την καλύτερη διάθεση, εκπέμποντας έναν ήλιο από το βλέμμα μου, αισιόδοξο για τη ζωή, την αγάπη, τον άνθρωπο αυτό καθεαυτό. Έχω επαναλάβει πολλές φορές πόσο αγαπώ τον άνθρωπο. Είναι αυτός που δίνει ζωή στην πόλη , με ένα γνέψιμο, με ένα χαμόγελο, ένα σκούντημα "συγνώμη καταλάθος" στον ηλεκτρικό.

    Η σχολή είναι καλή. Δεν βρίσκω τίποτα το συναρπαστικό όμως. Η ζωή είναι εκεί έξω, στους δρόμους, που άλλοτε είναι γεμάτοι με κίνηση ,ανθρώπους που τρέχουν και άλλοτε, βλέπεις ανθρώπους που υποφέρουν . Είτε είναι άστεγοι, είτε είναι χρήστες ναρκωτικών ουσιών , είτε ότιδήποτε άλλο. Έτσι πρέπει να κοιτάμε τη ζωή κατάματα. Καλό είναι ειδικότερα οι γυναίκες να κοιτάμε  κατάματα την βία που μπορεί να υφιστάμεθα και να την καταγγέλουμε. 

    Ακούγοντας ραδιόφωνο σήμερα ,  με αφορμή το γεγονός ότι  είναι  παγκόσμια μέρα κατά της βίας των γυναικών , άκουσα πώς μία στις πέντε γυναίκες υφίσταται κάποιου είδους βία.Οι γυναίκες αυτές δεν έχουν το προφίλ που φανταζόμαστε της αγράμματης νοικοκυράς , σε αντίθεση σύμφωνα με τις έρευνες, οι γυναίκες που πέφτουν θύματα της βίας είναι καλλιεργημένες ενώ έχουν πτυχίο τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Σήμερα λοιπόν στις εξορμήσεις μου στη μαγική πόλη, κάπου στην πλατεία Αγίας Ειρήνης η οποία κατά τη γνώμη μου έχει μία τρομερή ενέργεια έγινε μία ημερίδα όπου υπήρχε ενημέρωση για την κακοποίηση των γυναικών.

Επίσης, στην πλατεία Μοναστηρακίου  μία ευχάριστη έκπληξη περίμενε όσους περνούσαν από εκεί περίπου στις τέσσερις το απόγευμα. Ονομάζονται Mucha τρέλα Band , είναι νέοι, ωραίοι, ταλαντούχοι και ρετρό. Ζούν όπως είπαν " από την αγάπη του κόσμου" συνερμικά θυμάμαι κάτι που συνηθίζουμε να λέμε  στην παρέα μου συνεχώς " Αγάπη ρε, αγάπη" . Αγάπη κάθε είδους, φιλική, ερωτική, αγάπη για τους γονείς, αγάπη για όλους ανεξαιρέτως. Τους άκουσα να παίζουν μία ρετρό vintage εκδοχή του "Seven nation army" από  the white stripes .

Moυ άφησαν ένα γλυκό χαμόγελο στο πρόσωπο, σαν αυτά τα ανόητα χαμόγελα που αποτυπώνονται στο προσωπό μας όταν σκεφτόμαστε κάποιον που αγαπάμε υπερβολικά πολύ και  που παίρνει το δικαίωμα μόνος του , χωρίς να του το δίνει κανείς να τσαλαπατάει τα συναισθήματα μας σαν γόπες αποτσίγαρων που καπνίσαμε θλιμμένοι και συνάμα οργισμένοι.

  Δεν είναι τυχαίο, έτσι δεν είναι , που τόνοι μελάνης χυθήκανε για ανεκπλήρωτους και τραγικούς έρωτες. Για έρωτες θυελλώδεις, για ανθρώπους εσωστρεφείς,διαφορετικούς, τρομερά παράξενους , απαιτητικούς και αυτάρεσκους. Γιατί τέτοιοι άνθρωποι είμαστε, όχι όλα εγώ και εσύ.

 Από την άλλη πλευρά στην τραμπάλα υπάρχει  η λογική. Που λέει ότι δεν θα αφήσουμε κανένα να τσαλαπατάει τα συναισθήματα, να μας θεωρεί μία καλή καβάτζα σε περίπτωση που ξεμείνει , να μας δίνει σημασία και μετά να κάνει πως δεν υπάρχουμε. Να μην ξέρει τι θέλει  και με τον τρόπο αυτό να πληγώνει άμαχο πληθυσμό, που σφαδάζει.

  ~ Και ώρες ώρες συλλογίζομαι πως όσο και αν αγάπησα την αλήθεια αυτών των ματιών , εκείνα μου είπαν ψέμματα και με ξεγέλεσαν.~

Kατεβάζω κουρτίνες για σήμερα.

Θα κάτσω δίπλα στο τζάκι και θα κοιτάω απλανώς την θάλασσα.

Μερικά τελευταία λόγια. Ίσως λέγονται από το στόμα κάθε κόρης.

Μπαμπά είσαι ο πιό υπέροχος άντρας του κόσμου. Δεν θα με απογοητεύσεις ποτέ.Μόνο αυτό.

Για κάποιον που μου κάνει δύσκολη τη ζωή, εκεί έξω.

ΥΓ: Συγνώμη για την κλάψα. Αυτό.

Άντρες,άντρες,άντρες

  Το αγαπητό μου Λιακαδάκι με προσκάλεσε να παίξω ένα παιχνίδι καταγράφωντας τι με ενοχλεί, τι θα με απωθούσε από κάποιον.Έχουμε και λέμε λοιπόν:

1)Τα χέρια μακριά από τη μύτη

 Ό,τι χειρότερο.Η χειρότερη συνήθεια που μπορεί να έχει άντρας είναι να ξύνει την μύτη του.Όχι διακριτικά.Τοποθετώντας το δάχτυλο μέσα στο " φώς στο τούνελ".ΌΧΙ.Μήν το κάνεις.Όσο όμορφος και αν είσαι,όσο καλλιεργημένος,όσο καλό γούστο και να έχεις στη μουσική.Άν το κάνεις αυτό με σκότωσες.

2)Ο απολιτίκ
Δεν με ενδιαφέρουν οι πολιτικές απόψεις εκτός και αν είναι φασιστικές.Τότε έχουμε τεράστιο πρόβλημα.Επίσης πρόβλημα έχουμε αν δεν σε ενδιαφέρει καθόλου η πολιτική  γιατί μου δείχνει ότι είσαι ασυνείδητος πολίτης .Άν έχουμε διαφορετικές απόψεις δεν έχω κανένα πρόβλημα . Μπορούμε να κάνουμε εποικοδομητικούς πολιτικούς διαλόγους,να συζητάμε,να συζητάμε,να συζητάμε.

3)Ready,set,go it's time to run

Bαριέμαι τους ανθρώπους που δεν κάνουν πράγματα.Την μία πάμε θέατρο,την άλλη πεζοπορία,την επόμενη πάμε σε κάποια συναυλία,ας κάνουμε εθελοντισμό,ας κάνουμε ταξίδια,ας ξυπνήσουμε ένα πρωί και να μου πείς "ετοίμασε βαλίτσα ,φεύγουμε"

4) Ο ροκάς

Οι αδυναμίες δεν κρύβονται. Αν ακούς σκυλάδικα σ'αρέσει ο Καρράς και η Πάολα τα κουβαδάκια σου και σ'άλλη παραλία.Άν πάλι ακούς ροκ,έντεχνο και ψάχνεσαι γενικά με την μουσική με κέρδισες.

5) Ο μισογύνης

Σε περίπτωση που θεωρείς την γυναίκα κατώτερη και κτήμα σου έχεις φάει Χ.Οι γυναίκες έχουν δικαιώματα και πλέον σου έχω νέα υπάρχει ισότητα των φύλων.Ο μόνος μισογύνης (σύμφωνα με ντοκυμανταίρ και πηγές )που έχω σε εκτίμηση είναι ο Νικόλας Άσιμος.

6)Ο τύπος "ξέρεις ποιός είμαι εγώ;"

Με εκνευρίζουν σε τρομερό βαθμό οι άντρες που το παίζουν κάποιοι.Δεν μπορώ τους ψωνισμένους.Προτιμώ τις ήρεμες δυνάμεις ,ευγενικούς ,γλυκούς ρομαντικούς.Σαν τον Mr.Darcy ένα πράγμα.

7)Αν δεν σε κάνει να γελάς;

Εντάξει δεν είπαμε να γίνει και κλόουν αλλά άντρας χωρίς χιούμορ...Για εμένα προσωπικά είναι πολύ σημαντικό.Καλύτερα να είναι ευχάριστος και να με κάνει να γελάω και να έχει μέτρια εμφάνιση παρά να είναι ο θεογκόμενος και να είναι αμίλητος και χωρίς χιούμορ.

8)Οι swag
Xμμ ναί.Δεν μου αρέσουν οι άντρες που φοράνε μεγάλα γυαλιά μυωπίας τύπου rayban,πουλοβεράκι με καρό σχέδιο και το brit look δεν συμμαζεύεται.Αγαπώ εκείνους με τα δερμάτινα,με τα t-shirts από συγκροτήματα,τα jeans.Ε και σε ιδιαίτερες περιστάσεις πουκαμισάκι,παντελονάκι και όλα είναι τζιτζί.

9)Φιλότεχνος
 Θέλω ο άλλος να αγαπά την ποίηση,τον κινηματογράφο,τη λογοτεχνία,το θέατρο,τη ζωγραφική,έτσι ώστε να μπορούμε να πηγαίνουμε παντού.Διαφορετικά βαριέμαι πάαααρα πολύ εύκολα και πλήττω.

10)Χαμαιλέοντας
Θέλω να είναι σύντροφος,φίλος,κάποιος που θα κάνουμε βλακείες αλλά θα συζητάμε και σοβαρά.Θέλω να προσαρμόζεται ανάλογα με τις καταστάσεις.

Ηθικό δίδαγμα του δεκαλογου:Ξέρω τι θέλω αλλά θέλω πολλά!

Φιλιά πολλά.
ΥΓ:Kανονικά πρέπει να καλέσω 10 βλογγερς να παίξουν το παιχνίδι αλλά καλώ όλες τις γυναίκες αναγνώστριές μου να παίξουν το παιχνίδι.
YΓ2:Τώρα που τι θυμήθηκα και οι ένστολοι έχουν ένα bonus.Με ιδιαίτερη προτίμηση στο ναυτικό ,το πεζικό  και στις ιατρικές ρόμπες. :Ρ:Ρ

Ναι και εμείς ΑΝΤΡΕΣ,όχι αγοράκια!!!

Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα

Δεν μπορώ να μπαίνω σε καλούπια.Δεν είναι του χαρακτήρα μου.Πόσo μάλλον θα μπορούσα να βάλω το blog αυτό σε καλούπια που ουσιαστικά είναι ένας τρόπος έκφρασης και εξωτερίκευσης όσων δεν μπορώ να κρατήσω μέσα μου,γιατί αν τα κρατήσω μέσα μου καμιά ώρα θα ξεχειλίσω.Πιθανώς να μην σας αρέσουν τα γλυκανάλατα κείμενα,πιθανώς,πιθανώς,πιθανώς πολλά πράγματα.Ακόμα όσο και να προσπαθώ να μην μιλήσω προσωπικά,όσο και αν προσπαθώ να είμαι αμερόληπτη,να μιλάω για κοινωνικά θέματα,όσο κρυψίνους και αν είμαι και δεν θέλω να μιλάω για πολύ προσωπικά ζητήματα δεν μπορώ να αφήσω κάποια προσωπικά πράγματα έξω από αυτό.Το έναυσμα για αυτό το κείμενο αποτελεί μία συζήτηση που είχα με μία φίλη η οποία έλειπε στην Ιταλία αυτές τις μέρες για διακοπές,μόλις επέστρεψε και μας διηγήθηκες τις συναρπαστικές μέρες της  εκεί.

  Είναι από τα πιό όμορφα πράγματα να αισθάνεται κανείς έλξη για κάποιον.Πάραπάνω από φιλική έλξη.
  Όλα ξεκινούν ένα όμορφο απογευματάκι στην Ρώμη.Συγκεκριμένα στο μπάρ-καφέ του ξενοδοχείιου που διέμενε.Όντας κρυωμένη,επέλεξε μετά από προτροπή των μεγαλύτερων να καθίσει μόνη της μέσα,ενώ οι υπόλοιποι κάθισαν στο μπαλκόνι.Για να απαλύνει τον πόνο της ψυχής  από τις τόσες απογοητεύσεις καθώς  και τον βραχνιασμένο λαιμό,ζήτησε από τον σερβιτόρο ένα τσάι με μέλι.Καθόταν σκεφτική και μόνη,το τσάι προσγειώθηκε στο τραπέζι και εκείνη αποφάσισε να διαβάσει κάτι από το βιβλίο που είχε στην τσάντα της.Το soundtrack της ταινίας  της ζωής της θα μπορούσε να είναι αυτό το τραγουδάκι που σιγοψυθίριζαν γλυκά τα ηχεία στο καφέ του ξενοδοχείου΄΄When the stars make you drool just like a pasta fazool.That's amore!΄΄ 

  Toν είδε να κάθεται και εκείνος μόνος.Ίσως ήταν εκείνος που τα  μάτια του ,τα γαλάζια μάτια του φώτιζαν το δωμάτιο.Ουρανοί και θάλασσες μέσα στα μάτια του,λιμάνια που δεν είχε ξαναδεί ποτέ της σε άνθρωπο.Eίχε κάτι διαφορετικό.Όχι στο μελαμψό του δέρμα.Στον χαρακτήρα.Τα μάτια του φαίνονταν τόσο τίμια,τόσο αληθινά.Τα χείλη του δεν μιλούσαν μισές αλήθειες.Μόνο ιδεαλιστικές πραγματικότητες.Την πλησίασε.Αργά.Χωρίς να την τρομάξει όπως αντίθετα θα συνέβαινε με έναν αετό και το θήραμα του.

  Μίλησαν,μίλησαν αρκετά οι ψυχές τους.Με χαμόγελα,λόγια,εκφράσεις,συναισθήματα.Και ήταν τόσο καλός μαζί της.Τόσο γλυκός.Κανείς δεν της είχε συμπεριφερθεί έτσι στο παρελθόν.Την πρόσεχε και της συμπεριφερόταν τρυφερά.Εκείνη δεν χόρταινε τα μάτια του.Και οι ελλείψεις τους αλληλοκαλύπτονταν όσο ήταν μαζί.΄Μέχρι που...

Κάποιοι νομίζοντας ότι κάνουν το σωστό,θέλησαν να απομακρύνουν τους δύο νέους.Θα μπορούσε να θεωρηθεί μία σύγχρονη  Ιουλιέτα εκείνη.Ανωτέρα βία οι γονείς.Γονείς που αγωνιούν μήπως τα παιδιά τους σκοντάψουν.Η ουσία είναι και άν σκοντάψουν 9 φορές να σηκωθούν 10.Γιατί με πείσμα κατακτιέται η ζωή και όχι με φόβο.Γονείς που πιέζουν τα παιδιά τους,που ισχυρίζονται με ένα τιτανοτεράστιο ΕΓΩ,ότι ποτέ δεν έκαναν απερισκεψίες ,εντός λογικών πλαισίων βέβαια.Γονείς που θεωρούν τα παιδιά τους κτήματα τους,άψυχα αντικείμενα χωρίς βούληση και λόγο.

 Ξέρω δεν είμαι γονιός.Προσπαθώ να σκεφτώ τι θα έκανα.Προσπαθώ να μπώ στα παπούτσια ενός γονιού.Οι φωνές και οι καβγάδες δεν οδήγησαν ποτέ πουθενά καλά.Εκφράσεις του τύπου ΄΄δεν θα τον ξαναδείς΄΄ ή ΄΄τι ήθελε αυτός;΄΄ δεν οδηγούν πουθενά.Η διπλωματία η επικοινωνία και ο διάλογος οδηγούν παντού.Τα παιδιά καταλαβαίνουν τα πάντα.Έχουν ανάγκη από γονείς που βρίσκονται δίπλα και όχι απέναντι τους.Τα παιδιά είναι ελεύθερα να κάνουν τις επιλογές τους.Τα παιδιά με ότι αρχές και ηθικές αξίες τα έχεις εφοδιάσει,με αυτά θα πορευτούν.

 Τελευταία φράση του ενώ τους είχαν απαγορεύσει να μιλάνε΄΄Θέλω να σε κεράσω παγωτό.΄

Kάπως έτσι τελείωσε μια γνωριμία που δεν πρόλαβε καλά καλά ν'αρχίσει.Κάπως έτσι οι δύο γνωστοί που ενώθηκαν στην ξένη πόλη χάρη στην κοινή τους φίλη,Μοναξιά,ναι μοναξιά την λένε ,το θυμήθηκα ,εκείνο το βράδυ,κατέληξαν απροσδόκητα δύο οδοιπόροι ξένοι.

 

Μία προτροπή και μία συγνώμη

Μία προτροπή προς τους άντρες
Να είναι περισσότερο διακριτικοί και διεκδικιτικοί


Ακόμα να ζητήσω μία συγνώμη αν και αποκλείεται να την διαβάσει ποτέ
στο παιδί με τα γκρίζα μάτια που με πλησίασε και του μίλησα απότομα

όχι επίτηδες από φόβο μην την ξαναπατήσω



Αγαπητοί αναγνώστες,
όταν πρόκειται για σχέσεις,οτιδήποτε σχέσεις να προσέχετε τι λέτε και τι πράττετε.


Καληνύχτα!

Σκέψεις και απρόσμενες συναντήσεις στο μετρό

Δεν ξέρω γιατί απόψε νιώθω την ανάγκη να δώ τη σκέψη μου αποτυπωμένη κάπου.Δεν ξέρω γιατί τείνω να παρατηρώ τόσο πολύ τους ανθρώπους.Κάποιος γείτονας μεγάλης ηλικίας κάποτε μου είπε,ότι μάλλον έχω κλίση στην ψυχολογία.Δεν ξέρω.Αυτό που θα διαβάσετε πάντως σήμερα είναι κάτι αναπάντεχο θαρρώ σε σχέση με τα προηγούμενα που έχω γράψει.Δεν θα'χει δομή,ωραιοποιημένο λόγο.Δεν θα έχει τίποτα.Είναι απλά ότι σκεφτόμουν πρίν μερικές ώρες μέσα στο μετρό.


Τρέχω ,τρέχω να προλάβω τα σκαλιά
και οι άνθρωποι φιγούρες που σβήνουν
προσέχω το κενό ΄΄μεταξύ σειρμού και αποβάθρας΄΄
που λέει η κυριά στα μεγάφωνα
και στέκομαι όρθια με την πλάτη κολλημένη
στην πόρτα απέναντι
λίγος κόσμος  απο εκεί που μπήκα
μια μεγάλη κυριά με έντονο κραγιόν κάθεται
απέναντί της κάποιος πάει για δουλειά
σεκιούριτι διαβάζω στο μπλουζάκι
τι να φυλάει άραγε;
Μακάρι να φύλαγε τα όνειρα
που μας κλέψανε
ανώνυμα και επώνυμα
βλέπω μια ξανθιά
κοριτσοκυρία
με μπέζ παντελόνι και τζήν μπουφαν
κρατάει μια σακούλα από βιβλιοπωλείο
αλλά έχει μπάσει κάποιο κασκόλ μέσα
φοβάται μην κρυώσει ο λαιμός της μάλλον
βλέπω και τον μελαχρινό νεαρό
είναι νευρικός και κουνάει όλη την
ώρα το πόδι του
σε λίγο φτάνει στον προορισμό του
χαμογελάει μόλις ο οδηγός
σταματά ΄΄επόμενη στάση Ομόνοια΄΄
είναι βράδυ,είναι βράδυ
να προσέχεις τα στενά
έλεγε ο μπαμπάς
μην σε κλέψει κανένας
μα εγώ δεν πηγαίνω σε στενά
δεν μ'αρέσει να πιέζομαι
τα στενά είναι αποπνικτικά
για την ανάσα μου
αλλά έχουν την μεγαλύτερη αλήθεια
της πόλης μέσα τους
η πόρτα κλείνει
τίποτα σημαντικό σε μερικές στάσεις
μόνο στάσεις ζωής
που μας επιβλήθηκαν
σιωπή και απλανή βλέμματα
Βγάζω το κινητό μου απο την τσάντα
βάζω τα ακουστικά μου
να απομονωθώ για λίγο
στον κόσμο μου
έχω ρυθμίσει την τυχαία αναπαραγωγή
κομματιών,για να ξαφνιάζομαι κάθε φορά
ευχάριστα
΄΄Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά΄΄
συνειρμικά μου'ρχεται το Κατερινάκι στο μυαλό
έχω το βιβλίο με τα άπαντά της στην τσάντα μου
αλλά δεν μπορώ να διαβάσω τώρα
είναι βράδυ
πονάνε,κουράζονται τα μάτια μου απο την σκόνη
΄΄επόμενη στάση Αττική΄΄
πάλι τρέχω τρέχω
να προλάβω την ζωή μου(;)
Μπαίνω στον επονομοζάμενο
Ηλεκτρικό
πάλι στέκομαι στην ίδια θέση
στην απέναντι πόρτα του
βαγονιού για να βλέπω
τους ανθρώπους
πως αντιδρούν
είμαστε σαν ψάρια
πεταμένα ψόφια
στο καφάσι
έχει κόσμο
βλέπω όμως τον νεαρό να κοιτάει
επίμονα την κοπέλα στα αριστερά μου
που κοιτάει απ'έξω
με χαμένο βλέμμα
και ακούει δυνατά μουσική
και θέλω τόσο
να την σκουντήξω
και να της πώ
δές τον σε κοιτάει
με τα ορθάνοιχτα γαλανά
του μάτια
πιο γαλανά και από το σημείο
που ενώνεται ο ουρανός με την θάλασσα
δές τον
άλλωστε και εσύ μόνη
μοιάζεις
αλλά δεν το κάνω
βυθίζομαι στην σιωπή
αλλά αυτό είναι που μας καταστρέφει
δεν λέμε τι θέλουμε
δεν λέμε τι νιώθουμε
δεν λέμε τι μας ενοχλεί
δεν λέμε
δεν λέμε
την κοιτά
την ξανακοιτάει
και τα μάτια του γουρλώνουν
κάθε φορά όλο και πιο πολύ
αλλά δεν της έχει μιλήσει ακόμα
δεν ξέρω αν το έκανε μετά
Κατεβαίνω τώρα
΄΄Πρόσεξε να περάσει η κοπέλα΄΄
λέει ο κύριος με τον χαρτοφύλακα
και το γκρί κουστούμι
στην κυρία που τον συνοδεύει
μου λέει συγνώμη
περνάω
λέω
΄΄ευχαριστώ΄΄
καλή είναι η ευγένεια
σπανίζει σήμερα
όλοι είναι με τον τσαμπουκα
σε πατάνε,σε σκουντάνε
και δεν λένε συγνώμη
τους ευγενικούς καμιά φορά
τους λένε μαλάκες
δεν είμαστε
απλά σεβόμαστε τον διπλανό μας
α και θα το ξέχναγα
σήμερα
άκουσα την λέξη ρομαντικός
με την έννοια μαλάκας
το έλεγαν κάποιοι φοιτητές στον καθηγητή
που εξοργίστηκε απ'την πλύση εγκεφάλου
που έχουν υποστεί τα παιδιά
που πάνε κάθε σάββατο καραμέλα
και  πιστεύουν ότι κανουν κάτι
είναι κούλ και συνάμα
γελοία
ε λοιπόν
μάθετε επίσης ότι
δεν είναι μαλάκες οι ρομαντικοί
ο δυνατός.ο δυνατός
να φάει σκατά ο ρεαλισμός τους
επιστημονικός και μη
και τα σκατοτραπεζάκια των παρατάξεων
όλων των παρατάξεων ανεξαιρέτως
Κατέβηκα,έχω ένα λεπτό
για να προλάβω το λεωφορείο
τρέχω πάλι,
περνάω ενώ το φανάρι δείχνει τον πεζό με κόκκινο
το λεωφορείο γυρίζει
προλαβαίνω στο τσάκ να φτάσω τρέχοντας
στη στάση
και πάλι συνειρμικά θυμάμαι την
νύχτα που είχα πάει με την παρέα
σ'ένα ρεμπετάδικο
το μετρό θα έκλεινε
και πώς θα γυρίζαμε σπίτι;
τρέχαμε 23:51
να προλάβουμε το τελευταίο μετρό
λεωφορείο θα βρίσκαμε για να πάμε
υπάρχουν τα 24ωρα
αλλωστε  και 12 η ώρα
δεν είναι αργά
αλλιώς θα παίρναμε ταξί
τρέχαμε και τότε
10 περίπου άτομα
περνάμε με κόκκινο για πεζούς τον τεράάααστιο
δρόμο
εκείνη την στιγμή πέρναγε το τρόλλεϋ
παραλίγο να μας πατήσει
αυτό θα πεί ζήσε επικίνδυνα
επίσης ζήσε την κάθε σου στιγμή
αλλά εντάξει προλάβαμε
και περάσαμε και ας μήν
είμαστε μαραθωνοδρόμοι
αλλά δεν θα άφηνα να πηγαίναμε
ξέρεις εκεί που λένε ότι πάς
από τρόλλεϋ
θα ήταν ήττα
Μπαίνω στο λεωφορείο
βαριέμαι,
παρατηρώ τους ανθρώπους και πάλι
είναι υπέργεμάτο
η διπλανή μου μπαίνει στο
φέισμπουκ
οι υπόλοιποι είναι εξουθενωμένοι
τους βλέπω να έχουν χαλαρώσει
μιλάω στο κινητό με μία φίλη
κλείνω μιλάω με άλλη φίλη
μιλάω πολύ
αλλά τι να κάνω;
Φτάνω σπίτι
θέλω να κοιμηθώ
αλλά δεν παραδίνομαι
παλιά μια καθηγήτρια έλεγε
ότι ο ύπνος είναι χαμένος χρόνος απο
την ζωή μας
ναι ισχυεί
εκτός και αν βλέπεις ενδιαφέροντα
όνειρα
η τηλεόραση βλακείες όπως
πάντα
ανοίγω το λάπτοπ
βλέπω την ταινία
΄΄παραγγελιά΄΄
βαρέθηκα λίγο τις χαζοαμερικανιές
αλλά θα μου πείς υπάρχει
ο ευρωπαικός κινηματογράφος
ναι,δεν ξέρω
θέλω λίγο ντόπιο πράμα
αυτές τις μέρες.
Παραγγελιά και πάλι παραγγελιά
Έγραψα εδώ.
Σας καληνυχτώ και σας καλημερίζω.

Φιλιά!

ΥΓ:Η πρωτεύουσα είναι πολύ μικρή πόλη και αν δεν θές να δείς κάποιον να ξέρεις ότι θα τον δείς.

Κάλλιο αργά παρά ποτέ

Πρίν από περίπου μία εβδομάδα η καλή μου Paloma με βράβευσε με το βραβείο liebster αλλά βλέπετε τότε έτρεχαν άλλα θέματα και πιο συγκεκριμένα η συναυλία του Β.Παπακωνσταντίνου που πραγματικά πέρασα υπέροχα.Επανέρχομαι λοιπόν στο βραβείο και ευχαριστώ πάρα πολύ την Παλόμα αλλά και όλους όσους με έχετε γνωρίσει μέσα από αυτό το βλόγ,με διαβάζετε  με αγαπάτε (έστω και διαδικτιακά)και μου δίνετε χαρά.Το βραβείο έχει συγκεκριμένους λοιπόν κανόνες.

1. Πρέπει να αναφέρεις και ευχαριστήσεις αυτόν που σου χάρισε το βραβείο.
2. Πρέπει να απαντήσεις στις ερωτήσεις που θα σου δοθούν
3. Πρέπει να βραβεύσεις άλλα blogs.
4. Πρέπει να ακολουθήσεις τα blogs που βράβευσες.  

.

Οι ερωτήσεις λοιπόν είναι οι εξής!

Ποιό είναι το αγαπημένο σου φαγητό;
 Μ'αρέσει πολύ το σουφλέ τυριών αλλά και το κοτόπουλο στο φούρνο με πατάτες.Αυτά.Δεν μπορώ να διαλέξω ανάμεσα στα δύο.

Δεν μου αρέσει στους ανθρώπους ...
Να είναι απόλυτοι στις απόψεις τους και να μήν αφήνουν τον άλλο να εκφραστεί.Επιπλέον δεν μου αρέσουν οι υποκριτές.Αυτό.Βέβαια ούτε εγώ είμαι τέλεια ούτε κανένας οπότε κάνω υπομονή .

Μου αρέσει οι άνθρωποι που κάνω παρέα:
Να μην είναι γκρινιάρηδες και να φέρονται με ειλικρίνεια απέναντί μου.

Με ηρεμεί:
Ένα τραγούδι στο πιάνο.Ένα φλυτζάνι καφέ.Ένα καλό βιβλίο.Ένας περίπατος.Με ηρεμεί να μην πιέζομαι και καταπιέζομαι απο  υποχρεώσεις.Με ηρεμεί  να τεμπελιάζω.Με ηρεμεί να χαϊδεύω τον γάτο μου και να γουργουρίζει.

Αγαπώ:
Αγαπώ την ποίηση.Αγαπώ το θέατρο.Αγαπώ τους ανθρώπους.Αγαπώ τα ζώα.Αγαπώ τους Doors,τους Rolling Stones,τους Beatles ,τον Παύλο Παυλίδηκαι πολλά άλλα συγκροτήματα και καλλιτέχνες.Α και υπεραγαπώ τον Παύλο Σιδηρόπουλο.

Με νευριάζει:
το γεγονός ότι μπορεί οι αμερόληπτοι δημοσιογράφοι να είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού.Τα ριάλιτι σόους.Οι δήθεν.Το νέο πρόγραμμα της σχολής μου που είναι χάλια.

Δεν αποχωρίζομαι ποτέ (αντικείμενο): 
κινητό,κλειδιά,πορτοφόλι και σημειωματάριο που υπάρχει μέσα στην τσάντα μου.Ά και το άρωμα μου.

 Όταν ήμουν μικρή χάζευα συστηματικά αφίσες:
που  έπαιρνα απο το αφισόραμα.Πεταμένα λεφτά γενικά αλλά τότε ξέρετε το παίρναμε το τεύχος για τον Johny Depp και τον Γεωργούλη.Αργότερα έψαχνα σαν τρελή αφίσες με τον Jim Morrison και τους Rolling Stones.

Το βραβείο το αφιερώνω σε όλους εσάς και όποιος θέλει παίζει το παιχνίδι με τις ερωτήσεις.
Σας αφήνω με ένα τραγουδάκι και να ευχηθώ κάπου κάποτε blogoσυνάντηση.

 
 

                                                         Σας στέλνω φιλιά πολλά με τα δικά μου χειλάκια!

Καλό Σαββατοκύριακο!

~40 χρόνια έφηβοι και αντιφασιστές~

Εχθές , την Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2013 κόσμος κατέκλυσε το Κατράκειο Θέατρο Νίκαιας για να γιορτάσει μαζί με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου τα 40 χρόνια του στην μουσική.Σ'αυτή την γιορτή δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι έντεχνοι φίλοι του Μίλτος Πασχαλίδης και Χρήστος Θηβαίος καθώς και ο νεότερος  Σπύρος Γραμμένος.Την συναυλία άνοιξε ο κωμικός Χριστόφορος Ζαραλίκος.
    Η οργάνωση δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί άρτια καθώς υπήρξε τεράστια καθυστέρηση μέχρι να εισέλθει ο κόσμος στο θέατρο αλλά και όχι μόνο.Συγκεκριμένα,ενώ στα εισητήρια και στα διαδικτιακά καταστήματα προπώλησης εισητηρίων αναγραφόταν  πως οι πόρτες θα άνοιγαν στις 7:30 στην πραγματικότητα άνοιξαν στις 8 και  ενώ η έναρξη της συναυλίας ήταν στις 8:30 τελικώςς ξεκίνησε  αργότερα.Ωστόσο ,το χειρότερο όσον αφορά την οργάνωση ήταν τα μικροπροβλήματα στον ήχο.Παρ'όλα'αυτά, η οργάνωση ήταν κάτι που ξεχνούσες όταν οι καλλιτέχνες ανέβηκαν στην σκηνή.

   Την  συναυλία άνοιξε ο κωμικός Χριστόφορος Ζαραλίκος ο οποίος έθιξε με χιούμορ ζητήματα της επικαιρότητας,έκανε αυτό που ξέρει καλύτερα , δηλαδή stand up comedy ενώ παράλληλα  ήταν ο παρουσιαστής της βραδιάς.Αξίζει να αναφερθεί ότι πρόβαλε και το τρέιλερ της ταινίας του Χ.Παπακαλιάτη ΄΄Αν΄΄ την  οποία σχολίασε μέ τον δικό του μοναδικό τρόπο.

    Την σκυτάλη έλαβε ο νέος και αξιόλογος μουσικός Σπύρος Γραμμένος ο οποίος ερμήνευσε τα πιό γνωστά απο τα τραγούδιαα του ΄΄Χίλιες φωνές΄΄,΄΄Από παγκάκι σε παγκάκι΄΄,΄΄Η Αλίκη στην χώρα των γαμάτων΄΄,΄΄Τζίβες και κοτσίδες΄΄ ενώ το αποκορύφωμα ήταν το τραγούδι ΄΄Κουκουλοφόρος΄΄το οποίο εκμυστηριεύτηκε στο κοινό πως το έγραψε  για τους γονείς του όταν χώρισαν και το αφιέρωσε στον νεκρό από μαχαίρι φασίστα Παύλο Φύσσα.

    Στη συνέχεια,βγήκαν μαζί στη σκηνή οι φίλοι και συνάδελφοι Μίλτος Πασχαλίδης και Χρήστος Θηβαίος,(φανερά αδυνατισμένος,) οι οποίοι έκαναν χιούμορ ουκ ολίγες φορές.Πάνω απο το Κατράκειο άρχισε να πλανιέται μία τρομερή ενέργεια,μία ξεχωριστή αύρα ενώ το κοινό τους αποθέωσε κυριολεκτικά καθώς τραγουδούσαν τις τεράστιες επιτυχίες τους ΄΄Πηνελόπη΄΄,΄΄Κακές Συνήθειες΄΄,΄Στα είπα όλα΄΄, του Μ.Πασχαλίδη και τα ΄΄Βροχή μου΄΄,΄΄Ημερολόγιο΄΄,Πόσο πολύ σ'αγάπησα΄΄ ΄΄Ο (Άμστελ΄) της Σελήνης΄΄όπως είπαν περιπαικτικά για τον ΄΄Αμλετ της Σελήνης΄΄.Το κοινό τραγουδούσε παρασυρμένο μαζί τους όταν σιγά σιγά έφτανε η ώρα να ανέβει στη σκηνη ο Βασιλιάς του Ελληνικού Ροκ.

 (Επειδή δεν μπορώ να ανεβάσω το δικό μου βίντεο σας παραθέτω αυτό που βρήκα στο youtube απο συναυλία σε άλλη τοποθεσία)

       H εμφανισή του έγινε αιθέρια.Μία συμπληρωματική τραγουδίστριαα  απο την ορχήστρα τραγουδούσε το ΄΄In the air tonight΄΄  του Phill Collins και μόλις τελείωσε ο Βασιλιάς  εισήλθε στη σκηνή τραγουδώντας χρόνια πολλά,φώτα,καπνός και οι πυρσοί άρχισαν να καίνε.Συνέχισε με το αυτοβιογραφικό τραγούδι του ΄΄Σφεντόνα΄΄ενώ ακολούθησαν οι γνωστότερες επιτυχίες του όπως ΄΄Φοβάμαι΄΄΄΄Οι ψυχές και οι αγάπες΄΄,΄΄Τσέ Γκεβάρα΄΄,΄΄Ένα καράβι παλιό σαπιοκάραβο΄΄,΄ ΄΄Ελλάς΄΄,όπου το Θέατρο σειόταν κατάμεστο.Όσοι ήταν μπροστά στη σκηνή άναβαν πυρσούς,χόρευαν έντονα και αγωνιστικά αλλά και όσοι  βρίσκονταν στις κερκίδες δεν άντεξαν και σηκώθηκαν όρθιοι. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι τραγούδησε και τραγούδια του Νικόλα Άσιμου πιο επίκαιρα απο ποτέ σήμερα ,΄΄Γιουσουρούμ΄΄ και΄΄Μπαγάσα΄΄.Συνέχισε με πιο ήπια,και ερωτικά  θα έλεγε κανείς τραγούδια΄Πρίν το τέλος΄΄,΄΄Να κοιμηθούμε αγκαλια΄΄.Eνώ όσο πλησίαζε προς το τέλος τραγούδησε ένα ποτ πουρί από θριαμβευτικά τραγούδια όπως ΄΄Τα έφηβα γεράκια΄΄,΄΄Χαιρετίσματα στην εξουσία΄΄.Έκπληξη αποτέλεσε η ερμηνεία του πιο λαϊκού θα λέγαμε τραγουδιού΄΄Βρέχει στη φτωχογειτονιά΄΄ όπου χόρεψε ζεϊμπέκικο ενώ έκλεισε με δύο αντιφασιστικά τραγούδια του Μάνου Λοίζου΄΄Τ'ακορντεόν΄΄ και΄΄Ο δρόμος΄΄ αφιερωμένα στον ΄΄συναδελφο και συναγωνιστή Παύλο Φύσσα.΄΄όπως δήλωσε χαρακτηριστικά ο ίδιος.

   Το θέατρο τον καταχειροκροτούσε συγκινημένο .Ο Βασιλιάς μας προέτρεψε να σηκωθούμε απο τον καναπέ.Οι φωνές όλων ενώθηκαν για να αποδώσουν φόρο τιμής στον νεκρό νεαρό.

  Σίγουρα  ήταν μία συναυλία για να υπενθυμίσει την λήξη του καλοκαιριού.Σίγουρα ήταν μία συναυλία με αντιφασιστικό μήνυμα που το είχαμε ανάγκη εμείς σαν πολίτες σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς που ζούμε,με  τη δημοκρατία  να έχει δυστυχώς βιαστεί και διαστρεβλωθεί και από την άνοδο του νεοφασισμού αλλά και απο την ύπαρξη ανεύθυνων πολιτικών.Ήταν μία συναυλία με το βλέμμα στραμμένο στον Παύλο Φύσσα.Ήταν μία γιορτή για να υπενθυμίσει τα 40 χρόνια του Βασίλη Παπακωνσταντίνου  επί σκηνής αλλά ακόμα και ότι ο Φασισμός δεν  έχει καμία θέση στην κοινωνία μας.

                                    Καλό Παρασκευοσαββατοκύριακο να ευχηθώ.
                            Σας αφήνω με ένα στίχο του Υπέρτατου,του Τιτανομέγιστου.
                                   ~Φοβάμαι όλ'αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα~

~Τρίζουν κίονες και προτομές~

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ αν είχαμε μία μηχανή του χρόνου και κάποιοι Αρχαίοι στοχαστές μεταφέρονταν στην εποχή μας,έβλεπαν τον τρόπο που ζούμε και πως λειτουργεί ο κόσμος μας ,ποιά θα ήταν η άποψη τους για εμάς;
   Τι θα νιώθαμε αν ξυπνούσαμε ένα πρωί και η Ακρόπολη δεν κοσμούσε την Αθήνα;Άν υπήρχε το απόλυτο κενό;
 Πώς θα ήταν αν μιλούσαμε με νοήματα και χειρονομίες επειδή δεν μπορούμε να μιλήσουμε με την γλώσσα;

 Εύλογα ερωτήματα πιστεύω αν σκεφτεί κανείς τους λόγους και τη βούληση της κυρίας Μαρίας Ρεπούση η οποία πρότεινε να διδάσκονται προαιρετικά  τα Αρχαία και τα Λατινικά στα σχολεία,ενώ άφησε αιχμές και για τα θρησκευτικά.Από αρκετούς βουλευτές υπήρξαν αντιδράσεις αρνητικές αλλά υπήρχαν και κάποιοι που επιδοκίμασαν την πρόταση της.Είναι αλήθεια,ότι το σύστημα Παιδείας της Ελλάδας πάσχει εδώ και αρκετά χρόνια,πως σίγουρα χρειάζεται αναδιοργάνωση και ιδιαίτερη μέριμνα για τη διαμόρφωση των μαθημάτων και βελτίωση των τρόπων διδασκαλίας.Ωστόσο πώς θα μπορούσαμε να βγάλουμε έξω απο τα σχολεία τόσο θεμελιώδη μαθήματα ή να τα κάνουμε προαιρετικά;
    Αρχικά,πιστεύω πώς όλα τα πράγματα έχουν μία συνοχή,μία αλληλεξάρτηση ,πώς διατελλούν σε κάθε περίπτωση μία κυκλική κίνηση.Το παρόν μας δεν είναι εντελώς αποκομμένο και ανεξάρτητο απο το παρελθόν και το μέλλον.Πώς λοιπόν  θα μπορούσε μία βουλευτής να καταργήσει το παρελθόν της γλώσσας που μιλάμε σήμερα,τα Αρχαία ελληνικά από τα σχολεία και με αυτό τον τρόπο πιθανώς να εμποδίσει και την καλύτερη εξέλιξή της στο μέλλον;Πώς θα μπορούσε να  αφαιρέσει την αρχαιοελληνική σκέψη που επηρρέασε σε τόσο μεγάλο βαθμό διαφωτιστές και μεγάλους φιλοσόφους της νεότερης εποχής ;Παλιότερα,κάποια πολύ αγαπημένη συγγενής μου που είχε ζήσει στην Αγγλία για αρκετά χρόνια συνήθιζε να λέει΄΄Οι Άγγλοι,λένε  πώς ο νούς ,η σκέψη μας φτάνει εκεί που φτάνει και η γλώσσα μας.΄΄Με μία τέτοια πράξη λοιπόν θαρρώ πως η λεξιπενία των νέων θα χειροτέρευε σε μεγάλο βαθμό και επομένως οι πνευματικοί τους ορίζοντες θα περιορίζονταν.
  Επιπλέον,θεωρώ κάπως αστείο το γεγονός ότι όλοι οι τουρίστες που έρχονται στην Ελλάδα μαθαίνουν ελληνικά και επιθυμούν να μελετήσουν και αρχαιοελληνικά κείμενα,επισκέπτονται την Ακρόπολη,ενδιαφέρονται σε γενικές γραμμές για τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό και εμείς θέλουμε να τον αποποιηθούμε εντελώς,να τον ξεχάσουμε.Αλλά θα μου πείς γλυκέ μου αναγνώστη,τι τα λές αυτά αφού όλοι οι μαθητές στα σχολεία παρακαλούν να ξεφορτωθούν αρχαία και μαθηματικά απο το πρόγραμμα διδασκαλίας.Θα με ρωτήσεις φαντάζομαι αν μου θίξανε τον Πλάτωνα και τον Σωκράτη;Ναι μου τους θίξανε αλλά το χειρότερο δεν είναι αυτό,αλλά ότι όλα αυτά γίνονται εσκεμμένα.Πραγματικά απεχθάνομαι τις θεωρίες συνομωσιολογίας,αλλά ας αναλογιστούμε έστω για λίγο κάποια πράγματα.
   Η τηλεόραση κατακλίζεται απο σκουπίδια.Τηλεσκουπίδια για την ακρίβεια.Σειρές που κατεβάζουν το IQ σου 50 μονάδες,τούρκικα σήριαλ που κάνουν προπαγάνδα και πολιτιστική εξάπλωση,ειδήσεις και δημοσιογράφους που αν η μύτη τους μεγάλωνε κάθε φορά που λένε ψέματα δεν θα μπορούσαν να τους σώσουν ούτε οι πλαστικές του Φουστάνου.Παιδεία που πάσχει,όσον αφορά καθηγητές,βιβλία,μόρφωση.Παιδεία κενή.Ιστορία που μας λέει ψέματα. Και όλα αυτά προφανώς βοηθούν στην ποδηγέτηση ,την καθοδήγηση και την χειραγωγία  είτε απο πολιτικούς είτε απο τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.Γιατί όταν υπάρχει άγνοια σε κάποιους τομείς απλά ανοίγεις το στόμα,κοιτάς αποβλακωμένος και συμφωνείς.

  Καταλήγοντας,εάν ο οποιοσδήποτε σ'αυτή τη χώρα θέλει να βελτιώσει την Παιδεία ας νοιαστεί να υπάρχουν επαρκείς καθηγητές και δάσκαλοι σε όλα τα σχολεία της χώρας και όχι να έρχονται τον Δεκέμβρη.Ας νοιαστεί να προσλάβει κανένα ψυχολόγο,έστω σε κάθε περιφέρεια αν όχι σε κάθε σχολείο,μιας και η σημερινή νέα γενιά είναι η γενιά της καταθλιψης.Ας νοιαστεί να υπάρχει χαρτί στο φωτοτυπικό,ας φροντίσει για την υγειινή και την καθαριότητα.Και ας αφήσει τα αρχαία στην θέση τους.Αλλά ,οι σημερινοί πολιτικοί έχουν πρωτοποριακές ιδέες ,μπορεί να θέλουν στη θέση των αρχαίων να μας διδάσκουν τούρκικα.

~Φιλιά αγαπητοί μου αναγνώστες~

ΥΓ:Να θυμάστε στο μυαλό είναι ο στόχος.