~Μαγική πόλη και ένα αναπάντεχο γεγονός~

Καμιά φορά εκεί που υπάρχει αρμονία, τα πάντα μπορούν να μετατραπούν σε χάος. Χάος που δεν το φτιάχνεις εσύ αλλά σε βρίσκει μόνο του. Το χάος των συναισθημάτων θαρρώ πως ήταν ανέκαθεν και θα είναι για  πάντα το πιο τρομερό χάος που μπορεί να βρεί κανένα. Κάποτε σε μια  θεατρική παράσταση πάνω στην αυλαία έγραφαν κάτι γράμματα "Η ζωή είναι αρμονία , ο θάνατος είναι χάος."¨Πιθανώς να συμβαίνει ταυτόχρονα και το αντίθετο.

   Αλλά έτσι είναι η ζωή μας, γεμάτη μεταπτώσεις και ανυψώσεις , ήλιους και συννεφιές, ζωντανές και νεκρές φύσεις των ψυχών. Σήμερα, ξεκίνησα με την καλύτερη διάθεση, εκπέμποντας έναν ήλιο από το βλέμμα μου, αισιόδοξο για τη ζωή, την αγάπη, τον άνθρωπο αυτό καθεαυτό. Έχω επαναλάβει πολλές φορές πόσο αγαπώ τον άνθρωπο. Είναι αυτός που δίνει ζωή στην πόλη , με ένα γνέψιμο, με ένα χαμόγελο, ένα σκούντημα "συγνώμη καταλάθος" στον ηλεκτρικό.

    Η σχολή είναι καλή. Δεν βρίσκω τίποτα το συναρπαστικό όμως. Η ζωή είναι εκεί έξω, στους δρόμους, που άλλοτε είναι γεμάτοι με κίνηση ,ανθρώπους που τρέχουν και άλλοτε, βλέπεις ανθρώπους που υποφέρουν . Είτε είναι άστεγοι, είτε είναι χρήστες ναρκωτικών ουσιών , είτε ότιδήποτε άλλο. Έτσι πρέπει να κοιτάμε τη ζωή κατάματα. Καλό είναι ειδικότερα οι γυναίκες να κοιτάμε  κατάματα την βία που μπορεί να υφιστάμεθα και να την καταγγέλουμε. 

    Ακούγοντας ραδιόφωνο σήμερα ,  με αφορμή το γεγονός ότι  είναι  παγκόσμια μέρα κατά της βίας των γυναικών , άκουσα πώς μία στις πέντε γυναίκες υφίσταται κάποιου είδους βία.Οι γυναίκες αυτές δεν έχουν το προφίλ που φανταζόμαστε της αγράμματης νοικοκυράς , σε αντίθεση σύμφωνα με τις έρευνες, οι γυναίκες που πέφτουν θύματα της βίας είναι καλλιεργημένες ενώ έχουν πτυχίο τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Σήμερα λοιπόν στις εξορμήσεις μου στη μαγική πόλη, κάπου στην πλατεία Αγίας Ειρήνης η οποία κατά τη γνώμη μου έχει μία τρομερή ενέργεια έγινε μία ημερίδα όπου υπήρχε ενημέρωση για την κακοποίηση των γυναικών.

Επίσης, στην πλατεία Μοναστηρακίου  μία ευχάριστη έκπληξη περίμενε όσους περνούσαν από εκεί περίπου στις τέσσερις το απόγευμα. Ονομάζονται Mucha τρέλα Band , είναι νέοι, ωραίοι, ταλαντούχοι και ρετρό. Ζούν όπως είπαν " από την αγάπη του κόσμου" συνερμικά θυμάμαι κάτι που συνηθίζουμε να λέμε  στην παρέα μου συνεχώς " Αγάπη ρε, αγάπη" . Αγάπη κάθε είδους, φιλική, ερωτική, αγάπη για τους γονείς, αγάπη για όλους ανεξαιρέτως. Τους άκουσα να παίζουν μία ρετρό vintage εκδοχή του "Seven nation army" από  the white stripes .

Moυ άφησαν ένα γλυκό χαμόγελο στο πρόσωπο, σαν αυτά τα ανόητα χαμόγελα που αποτυπώνονται στο προσωπό μας όταν σκεφτόμαστε κάποιον που αγαπάμε υπερβολικά πολύ και  που παίρνει το δικαίωμα μόνος του , χωρίς να του το δίνει κανείς να τσαλαπατάει τα συναισθήματα μας σαν γόπες αποτσίγαρων που καπνίσαμε θλιμμένοι και συνάμα οργισμένοι.

  Δεν είναι τυχαίο, έτσι δεν είναι , που τόνοι μελάνης χυθήκανε για ανεκπλήρωτους και τραγικούς έρωτες. Για έρωτες θυελλώδεις, για ανθρώπους εσωστρεφείς,διαφορετικούς, τρομερά παράξενους , απαιτητικούς και αυτάρεσκους. Γιατί τέτοιοι άνθρωποι είμαστε, όχι όλα εγώ και εσύ.

 Από την άλλη πλευρά στην τραμπάλα υπάρχει  η λογική. Που λέει ότι δεν θα αφήσουμε κανένα να τσαλαπατάει τα συναισθήματα, να μας θεωρεί μία καλή καβάτζα σε περίπτωση που ξεμείνει , να μας δίνει σημασία και μετά να κάνει πως δεν υπάρχουμε. Να μην ξέρει τι θέλει  και με τον τρόπο αυτό να πληγώνει άμαχο πληθυσμό, που σφαδάζει.

  ~ Και ώρες ώρες συλλογίζομαι πως όσο και αν αγάπησα την αλήθεια αυτών των ματιών , εκείνα μου είπαν ψέμματα και με ξεγέλεσαν.~

Kατεβάζω κουρτίνες για σήμερα.

Θα κάτσω δίπλα στο τζάκι και θα κοιτάω απλανώς την θάλασσα.

Μερικά τελευταία λόγια. Ίσως λέγονται από το στόμα κάθε κόρης.

Μπαμπά είσαι ο πιό υπέροχος άντρας του κόσμου. Δεν θα με απογοητεύσεις ποτέ.Μόνο αυτό.

Για κάποιον που μου κάνει δύσκολη τη ζωή, εκεί έξω.

ΥΓ: Συγνώμη για την κλάψα. Αυτό.